بِنِدیکْتیان (Benedictines)
فرقۀ راهبان و راهبگان کاتولیک رومی، پیروان نظام رهبانی قدیس بندیکتوس نورسیایی ( ـ ح ۵۴۷م). بندیکتوس دوازده صومعۀ بندیکتی نخستین را در اوایل قرن ۶م در سوبیاکو نزدیک رم بنیاد نهاد. سپس دیر مشهور فرقه را در مونته کاسّینو تأسیس کرد و در آن جا مقرراتی را پی افکند که ویژگی ها و بنیان رهبانیت غربی شد. با داوری آن زمان، نظام بندیکتی ریاضت یا زهد شدیدی را تحمیل نمی کرد و برای راهبان حقِ برخورداری از سرپناه و پوشاک و خوراک کافی قائل بود؛ بسته به فصل سال و ایام عید، راهبان روزانه چهار تا هشت ساعت را به عبادت و هفت تا هشت ساعت را به خواب اختصاص می دادند و بقیۀ روز، تقریباً به طور مساوی بین کار (معمولاً زراعت) و مطالعه تقسیم می شد. رئیس دیر سیطرۀ کامل بر جامعۀ راهبان داشت، اما خود نیز تابع نظم و ملزم به مشورت با اعضا در موارد مهم بود. در حیات بندیکتوس، شاگردان او نظامش را در سرتاسر اروپای مرکزی و غربی اشاعه دادند، چنان که قرن ها، تا زمانی که راهبان اوگوستینی در قرن ۱۱م و فرقه های فقرا در قرن ۱۳م پدید آمدند، تنها نظامِ رهبانی مهم در آن سرزمین ها بود. گرگوریوس اول نخستین تن از ۵۰ بندیکتی بود که تا امروز به مقام پاپی رسیده اند. لئوی چهارم، گرگوریوس هفتم، پیوس هفتم، و گرگوریوس شانزدهم، چهار پاپ دیگر از این میان بودند. اوگوستین قدیس، شاگرد گرگوریوس کبیر، در اواخر قرن ۶م نظام بندیکتی را به انگلستان برد و در صدر فهرست بلندبالای سراسقف های بندیکتی کنتربری قرار گرفت. تا ۱۳۵۴م، ۲۴ پاپ، ۲۰۰ کاردینال، ۷هزار سراسقف، ۱۵هزار اسقف، ۱۵۶۰ قدیس، و ۵هزار روحانی مقدس شایستۀ قدیس از بندیکتیان بودند. همچنین، ۲۰ امپراتور، ۱۰ امپراتریس، ۴۷ شاه، ۵۰ ملکه، و درباریان و نجیب زادگان بسیاری از میان آنان برخاسته بودند. این فرقه با دیرهای کوچک و بزرگش در قرن بیستم در امریکا نیز گسترش یافت. بسیاری از آن ها مدرسه یا کالج هم دارند. جامۀ بندیکتیان متشکل از یک قبا و یک لباده و بر روی آن یک ردای باشلق دار است. دستوری دربارۀ رنگ آن ها وجود ندارد و احتمالاً لباس نخستین بندیکتی ها به رنگ سفید، رنگ طبیعی پشم، بوده. اما قرن ها رنگِ غالب سیاه بوده است و از این رو بندیکتیان به «سیاه راهبان» نیز مشهور بوده اند.
فرقۀ راهبان و راهبگان کاتولیک رومی، پیروان نظام رهبانی قدیس بندیکتوس نورسیایی ( ـ ح ۵۴۷م). بندیکتوس دوازده صومعۀ بندیکتی نخستین را در اوایل قرن ۶م در سوبیاکو نزدیک رم بنیاد نهاد. سپس دیر مشهور فرقه را در مونته کاسّینو تأسیس کرد و در آن جا مقرراتی را پی افکند که ویژگی ها و بنیان رهبانیت غربی شد. با داوری آن زمان، نظام بندیکتی ریاضت یا زهد شدیدی را تحمیل نمی کرد و برای راهبان حقِ برخورداری از سرپناه و پوشاک و خوراک کافی قائل بود؛ بسته به فصل سال و ایام عید، راهبان روزانه چهار تا هشت ساعت را به عبادت و هفت تا هشت ساعت را به خواب اختصاص می دادند و بقیۀ روز، تقریباً به طور مساوی بین کار (معمولاً زراعت) و مطالعه تقسیم می شد. رئیس دیر سیطرۀ کامل بر جامعۀ راهبان داشت، اما خود نیز تابع نظم و ملزم به مشورت با اعضا در موارد مهم بود. در حیات بندیکتوس، شاگردان او نظامش را در سرتاسر اروپای مرکزی و غربی اشاعه دادند، چنان که قرن ها، تا زمانی که راهبان اوگوستینی در قرن ۱۱م و فرقه های فقرا در قرن ۱۳م پدید آمدند، تنها نظامِ رهبانی مهم در آن سرزمین ها بود. گرگوریوس اول نخستین تن از ۵۰ بندیکتی بود که تا امروز به مقام پاپی رسیده اند. لئوی چهارم، گرگوریوس هفتم، پیوس هفتم، و گرگوریوس شانزدهم، چهار پاپ دیگر از این میان بودند. اوگوستین قدیس، شاگرد گرگوریوس کبیر، در اواخر قرن ۶م نظام بندیکتی را به انگلستان برد و در صدر فهرست بلندبالای سراسقف های بندیکتی کنتربری قرار گرفت. تا ۱۳۵۴م، ۲۴ پاپ، ۲۰۰ کاردینال، ۷هزار سراسقف، ۱۵هزار اسقف، ۱۵۶۰ قدیس، و ۵هزار روحانی مقدس شایستۀ قدیس از بندیکتیان بودند. همچنین، ۲۰ امپراتور، ۱۰ امپراتریس، ۴۷ شاه، ۵۰ ملکه، و درباریان و نجیب زادگان بسیاری از میان آنان برخاسته بودند. این فرقه با دیرهای کوچک و بزرگش در قرن بیستم در امریکا نیز گسترش یافت. بسیاری از آن ها مدرسه یا کالج هم دارند. جامۀ بندیکتیان متشکل از یک قبا و یک لباده و بر روی آن یک ردای باشلق دار است. دستوری دربارۀ رنگ آن ها وجود ندارد و احتمالاً لباس نخستین بندیکتی ها به رنگ سفید، رنگ طبیعی پشم، بوده. اما قرن ها رنگِ غالب سیاه بوده است و از این رو بندیکتیان به «سیاه راهبان» نیز مشهور بوده اند.
wikijoo: بندیکتیان