بنده ٔ تبریزی

لغت نامه دهخدا

بنده تبریزی. [ ب َ دَ ی ِ ت َ ] ( اِخ ) نامش میرزا محمدرضی خلف صدق میرزا محمدشفیع تبریزی. پدرش چندی وزیر آذربایجان بود و خود سالها منشی الممالک ایران و از ندمای خاص خاقان بود. خطوط شکسته و نسخ تعلیق هر دو را بس درست و خوش می نگاشته. کتاب زینت التواریخ از او است. آخرالامر بمرض دق گرفتار شد و در سنه 1222 هَ. ق. برحمت ایزدی پیوست. گاهی بترکی و گاهی بفارسی و تازی نظم و نثری سروده ، از جمله قصیده زیر است بمطلع:
دوش کز گیسوی شب بر مه نقاب آمد پدید
بر رخ کافورسوده مشک ِ ناب آمد پدید
چهره نسرین بزیر طره سنبل نهفت
شد تذرو از ساحت گلشن غراب آمد پدید.
( از مجمعالفصحا ج 2 ص 80 ).

پیشنهاد کاربران

بپرس