بندرعباس، شهر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
بندر شهری در استان هرمزگان و مرکز اداری شهرستان بندرعباس و استان هرمزگان. با ارتفاع دَه متر، در جلگه ای ساحلی، در ۱,۰۶۰کیلومتری جنوب شرقی تهران، در ساحل تنگۀ هرمز، سر راه جیرفت و کهنوج به بندر لنگه و کنار راه لار به میناب و جاسک، در انتهای راه سیرجان و حاجی آباد به ساحل تنگۀ هرمز، قرار دارد. و اقلیم آن گرم و خشک است. میانگین حداکثر دمای آن ۳۲ درجه و میانگین حداقل دمای آن ۲۲ درجۀ سانتی گراد، میانگین بارندگی سالانۀ آن ۱۵۶ میلی متر، و جمعیت آن ۳۷۹,۳۰۱ نفر است (۱۳۸۵). این شهر پالایشگاه نفت دارد و از مجهزترین بندرهای ایران است. نخستین بار در دورۀ داریوش بزرگ، پادشاه هخامنشی، از محل کنونی بندرعباس یاد شد؛ ظاهراً داریوش کبیر از آن جا سردار خود، سیلاکس را به هند و دریای سرخ فرستاد. مدارک و اسناد گویای آن است که روستایی به نام شهرو در نزدیکی بندرعباس کنونی وجود داشته است. هنگامی که قطب الدین تهمتن در ۷۰۰ق به جزیرۀ گرون (جرّون) مهاجرت کرد، شهری که در جزیرۀ مزبور بنا کرده بود را هرمز نامید و شهرو، گرون یا جرّون نام گرفت. با استیلای پرتغالی ها بر جزیرۀ هرمز و از رونق افتادن هرمز، گرون رفته رفته توسعه و رونق یافت. شاه عباس اولِ صفوی در ۱۰۳۱ق پرتغالی ها را از جزیرۀ هرمز بیرون راند و بندر گرون یا جرّون، که انگلیسی ها آن را گامبرون یا گمرو می نامیدند، به افتخار او بندرعباس و نیز عباسی نام گرفت و به زودی بزرگ ترین بندر ایران شد. با رونق گرفتن بندر بوشهر، بندرعباس رفته رفته موقعیت خود را از دست داد. در ۱۱۷۲ش با باریکه ای از ساحل دریا، به سلطان عمان واگذار شد و پس از آن که در ۱۲۴۷ش پس گرفته شد، به مرور توسعه یافت و با ایجاد راه های ارتباطی خوب، احداث پایگاه دریایی، اتصال آن به شبکۀ راه آهن سراسری، و مجهزشدن به تأسیسات بندری و پالایشگاهی از بزرگ ترین و مهم ترین بندرهای ایران شد.
آرامگاه امامزاده سید مظفر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
آرامگاه امامزاده سید مظفر
بندر شهری در استان هرمزگان و مرکز اداری شهرستان بندرعباس و استان هرمزگان. با ارتفاع دَه متر، در جلگه ای ساحلی، در ۱,۰۶۰کیلومتری جنوب شرقی تهران، در ساحل تنگۀ هرمز، سر راه جیرفت و کهنوج به بندر لنگه و کنار راه لار به میناب و جاسک، در انتهای راه سیرجان و حاجی آباد به ساحل تنگۀ هرمز، قرار دارد. و اقلیم آن گرم و خشک است. میانگین حداکثر دمای آن ۳۲ درجه و میانگین حداقل دمای آن ۲۲ درجۀ سانتی گراد، میانگین بارندگی سالانۀ آن ۱۵۶ میلی متر، و جمعیت آن ۳۷۹,۳۰۱ نفر است (۱۳۸۵). این شهر پالایشگاه نفت دارد و از مجهزترین بندرهای ایران است. نخستین بار در دورۀ داریوش بزرگ، پادشاه هخامنشی، از محل کنونی بندرعباس یاد شد؛ ظاهراً داریوش کبیر از آن جا سردار خود، سیلاکس را به هند و دریای سرخ فرستاد. مدارک و اسناد گویای آن است که روستایی به نام شهرو در نزدیکی بندرعباس کنونی وجود داشته است. هنگامی که قطب الدین تهمتن در ۷۰۰ق به جزیرۀ گرون (جرّون) مهاجرت کرد، شهری که در جزیرۀ مزبور بنا کرده بود را هرمز نامید و شهرو، گرون یا جرّون نام گرفت. با استیلای پرتغالی ها بر جزیرۀ هرمز و از رونق افتادن هرمز، گرون رفته رفته توسعه و رونق یافت. شاه عباس اولِ صفوی در ۱۰۳۱ق پرتغالی ها را از جزیرۀ هرمز بیرون راند و بندر گرون یا جرّون، که انگلیسی ها آن را گامبرون یا گمرو می نامیدند، به افتخار او بندرعباس و نیز عباسی نام گرفت و به زودی بزرگ ترین بندر ایران شد. با رونق گرفتن بندر بوشهر، بندرعباس رفته رفته موقعیت خود را از دست داد. در ۱۱۷۲ش با باریکه ای از ساحل دریا، به سلطان عمان واگذار شد و پس از آن که در ۱۲۴۷ش پس گرفته شد، به مرور توسعه یافت و با ایجاد راه های ارتباطی خوب، احداث پایگاه دریایی، اتصال آن به شبکۀ راه آهن سراسری، و مجهزشدن به تأسیسات بندری و پالایشگاهی از بزرگ ترین و مهم ترین بندرهای ایران شد.
wikijoo: بندرعباس،_شهر