بندر بوشهر، شهر
بندر بوشهر، شهر
واقع در استان بوشهر و مرکز اداری شهرستان بندر بوشهر. با ارتفاع پنج متر، در دشتی ساحلی در ۷۵۱کیلومتری جنوب غربی تهران، در انتهای راه شیراز به خلیج فارس و سر راه بندرعباس به اهواز، قرار دارد. اقلیم آن گرمِ مرطوب است. میانگین حداکثر دمای آن ۲۹ درجه و میانگین حداقل دمای آن ۱۹ درجۀ سانتی گراد، متوسط بارندگی سالانۀ آن ۲۲۰ میلی متر، و جمعیت آن ۱۶۹,۹۶۶ نفر است (۱۳۸۵). نام بوشهر را احتمالاً از بخت اردشیر یا ابوشهر اقتباس کرده اند. بنای بوشهر را به اردشیر ساسانی نسبت داده اند، اما عده ای از محققان، سابقۀ آبادانی و فعالیت آن را به روزگار عیلامی ها می رسانند. قدر مسلّم آن است که سابقۀ ریشهر، که در دَه کیلومتری جنوب شهر کنونی بوشهر قرار دارد، بیشتر از بوشهر است و آثار به دست آمده از شوش دالِّ بر این مدعاست. نادرشاه افشار در ۱۱۴۶ق بوشهر را پایگاه دریایی ایران کرد و آن را بندر نادریه نامید. در آن زمان، بوشهر دهکدۀ ساحلی کوچکی بود و ساکنان آن با صید ماهی روزگار می گذراندند. کارگاه کشتی سازی بوشهر، که چوب و الوار آن را از جنگل های شمال تأمین می کردند، به موفقیتی نرسید، ولی بوشهر به شهر کوچکی تبدیل شد و شرکت های هند شرقی، تجارت خانه هایی در آن تأسیس و به رونق و توسعۀ شهر کمک کردند. هنگامی که کریم خان زند شیراز را پایتخت خود کرد، موقعیت بوشهر اهمیت بیشتری یافت و بندر مهم خلیج فارس شد؛ در عوض، بندرعباس موقعیت خود را از دست داد. در جنگ کوتاه ایران و انگلستان، بوشهر به تصرف انگلیسی ها درآمد (۱۲۷۳ق) و مقرِّ نمایندۀ سیاسی بریتانیا در خلیج فارس شد. کشورهای دیگر نیز به تأسی از بریتانیا، دفاتر تجارتی در آن شهر دایر کردند. رونق بوشهر تا پایان حکومت قاجاریه همچنان ادامه داشت، ولی احداث خط آهن سراسری و توسعۀ بندرهای خرمشهر و شاپور موقتاً از رونق بوشهر کاست. احداث راه های اتومبیل روِ مناسب، تأسیس فرودگاه، و استقرار پایانۀ نفتی در خارک باعث رونق دوبارۀ بوشهر و انتخاب آن به مرکزیت اداری استان بوشهر، در تقسیمات کشوری، شد. عواملی چون جنگ عراق علیه ایران، غیرقابل استفاده شدن بندر خرمشهر، و احداث کارخانۀ کشتی سازی بر روند توسعۀ شهر سرعت بخشید و آن را در ردیف بندرهای مهم ایران قرار داد.
بندر بوشهر، شهر
واقع در استان بوشهر و مرکز اداری شهرستان بندر بوشهر. با ارتفاع پنج متر، در دشتی ساحلی در ۷۵۱کیلومتری جنوب غربی تهران، در انتهای راه شیراز به خلیج فارس و سر راه بندرعباس به اهواز، قرار دارد. اقلیم آن گرمِ مرطوب است. میانگین حداکثر دمای آن ۲۹ درجه و میانگین حداقل دمای آن ۱۹ درجۀ سانتی گراد، متوسط بارندگی سالانۀ آن ۲۲۰ میلی متر، و جمعیت آن ۱۶۹,۹۶۶ نفر است (۱۳۸۵). نام بوشهر را احتمالاً از بخت اردشیر یا ابوشهر اقتباس کرده اند. بنای بوشهر را به اردشیر ساسانی نسبت داده اند، اما عده ای از محققان، سابقۀ آبادانی و فعالیت آن را به روزگار عیلامی ها می رسانند. قدر مسلّم آن است که سابقۀ ریشهر، که در دَه کیلومتری جنوب شهر کنونی بوشهر قرار دارد، بیشتر از بوشهر است و آثار به دست آمده از شوش دالِّ بر این مدعاست. نادرشاه افشار در ۱۱۴۶ق بوشهر را پایگاه دریایی ایران کرد و آن را بندر نادریه نامید. در آن زمان، بوشهر دهکدۀ ساحلی کوچکی بود و ساکنان آن با صید ماهی روزگار می گذراندند. کارگاه کشتی سازی بوشهر، که چوب و الوار آن را از جنگل های شمال تأمین می کردند، به موفقیتی نرسید، ولی بوشهر به شهر کوچکی تبدیل شد و شرکت های هند شرقی، تجارت خانه هایی در آن تأسیس و به رونق و توسعۀ شهر کمک کردند. هنگامی که کریم خان زند شیراز را پایتخت خود کرد، موقعیت بوشهر اهمیت بیشتری یافت و بندر مهم خلیج فارس شد؛ در عوض، بندرعباس موقعیت خود را از دست داد. در جنگ کوتاه ایران و انگلستان، بوشهر به تصرف انگلیسی ها درآمد (۱۲۷۳ق) و مقرِّ نمایندۀ سیاسی بریتانیا در خلیج فارس شد. کشورهای دیگر نیز به تأسی از بریتانیا، دفاتر تجارتی در آن شهر دایر کردند. رونق بوشهر تا پایان حکومت قاجاریه همچنان ادامه داشت، ولی احداث خط آهن سراسری و توسعۀ بندرهای خرمشهر و شاپور موقتاً از رونق بوشهر کاست. احداث راه های اتومبیل روِ مناسب، تأسیس فرودگاه، و استقرار پایانۀ نفتی در خارک باعث رونق دوبارۀ بوشهر و انتخاب آن به مرکزیت اداری استان بوشهر، در تقسیمات کشوری، شد. عواملی چون جنگ عراق علیه ایران، غیرقابل استفاده شدن بندر خرمشهر، و احداث کارخانۀ کشتی سازی بر روند توسعۀ شهر سرعت بخشید و آن را در ردیف بندرهای مهم ایران قرار داد.
wikijoo: بندر_بوشهر،_شهر