بُنجیر، محمد بن عبدالغالب (کربلا ۶۰۲ق)
شاعر، صوفی و متکلم شیعی ایرانی. در بیشتر علوم اسلامی، هندسه و ریاضیات و علوم غریبه تبحر داشت و خوشنویسی توانا بود. پس از فراگیری فنون ادب، مدارج اجتهاد را نیز پیمود. ریاست صوفیۀ شیراز با او بود. در سال های پایانی زندگی به عتبات رفت و در کربلا ساکن شد. در ۶۰۲ق، یعنی یک سال پس از مرگ فرزندش در تکیۀ آستان حسینی معتکف شد و همان جا درگذشت. تقسیم آب قنات های حومۀ شیراز را که به «قانون تخته واره» موسوم بوده است، از ابتکارهای او دانسته اند. از آثارش: مِنْهاج ُالعابدین فی بَیانِ الدین در اصول و فروع دین؛ اَسْرارُالمُتَأَلِهین؛ مِرْصادُالمُنَجِمین در هیئت؛ حَدیقَة المُهَندسین؛ الاِفراح فی باب الاَلْواح در باب قانون تخته واره؛ العَجیبة فی العلوم ِالغَریبة؛ دیوان شعر.
شاعر، صوفی و متکلم شیعی ایرانی. در بیشتر علوم اسلامی، هندسه و ریاضیات و علوم غریبه تبحر داشت و خوشنویسی توانا بود. پس از فراگیری فنون ادب، مدارج اجتهاد را نیز پیمود. ریاست صوفیۀ شیراز با او بود. در سال های پایانی زندگی به عتبات رفت و در کربلا ساکن شد. در ۶۰۲ق، یعنی یک سال پس از مرگ فرزندش در تکیۀ آستان حسینی معتکف شد و همان جا درگذشت. تقسیم آب قنات های حومۀ شیراز را که به «قانون تخته واره» موسوم بوده است، از ابتکارهای او دانسته اند. از آثارش: مِنْهاج ُالعابدین فی بَیانِ الدین در اصول و فروع دین؛ اَسْرارُالمُتَأَلِهین؛ مِرْصادُالمُنَجِمین در هیئت؛ حَدیقَة المُهَندسین؛ الاِفراح فی باب الاَلْواح در باب قانون تخته واره؛ العَجیبة فی العلوم ِالغَریبة؛ دیوان شعر.