بنارس

بِنارس یا بَنارَس ( به هندی: बनारस ) , ( به اردو: بنارس ) یا واراناسی شهری بر کرانه چپ رود گنگ در جنوب شرقی ایالت اوتار پرادش هند است. این شهر از مراکز دینی عمده هندوان است و در نزد بوداییان و پیروان آیین جین نیز مقدس است. [ ۴]
بنارس از شهرهای مهم تاریخی، فرهنگی و تجاری هند، و از مراکز قدیمی و مهم شیعیان شبه قاره هند به شمار می رود.
واژه بنارس، شکل دیگر واژه وارانسی است. برخی این نام را برگرفته از نام دو رودخانه ورونه و آسی می دانند، که پایه علمی ندارد. از دیگر نام های معروف آن کاشی است که ظاهراً از نام یکی از قبایل آریایی نژاد آن منطقه برگرفته شده است و به اعتقاد عموم مفهوم براق و درخشان دارد. در زمان اورنگ زیب شهر رسماً محمدآباد نامیده شد ولی با انقراض بابریان این نام به فراموشی سپرده شد. [ ۵]
بنارس در سال ۵۹۰ق به تصرف معزالدین محمد سام درآمد و بسیاری از بتهای معابد متعدد آن نابود و شهر ویران شد. بابر در ۹۳۶ق آن را گرفت. در دوره اکبرشاه، راجه جی سینگه معابد متعدد و رصدخانهای در آنجا ساخت. اورنگ زیب مسجدی به جای یکی از معابد قریم هندی آن بنا نهاد. در ۱۷۷۵م بنارس به بریتانیا واگذار گردید و در ۱۹۵۰م جزء اتحادیه هند شد. [ ۴]
از آنجا که بنارس بر سر راه ارتباطی مراکز مهم علمی و ادبی چون آگره، لکهنو، عظیم آباد و جونپور قرار داشت، به یکی از محل های مهم تجمع شعرا، ادبا و دانشمندان تبدیل شد. شاعران و ادبای فارسیگوی بسیاری در زمان اکبرشاه، جهانگیرشاه و شاه جهان، اهل بنارس بودند یا در آنجا زندگی می کردند. بنارس امروزه نیز از مراکز آموزش زبان فارسی است. هم اکنون زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه هندوی بنارس تا سطح دکتری تدریس می شود و در مدرسه دینی الجامعةالسلفیة این شهر نیز طلاب فارسی می آموزند. [ ۵]
در مراسم مذهبی هندوها در این شهر بیش ۴۰۰۰۰ جسد سوزانده می شود و تعداد زیادی جسد هم تحت عنوان ( اجساد طرد شده ) در رودخانه گنگ رها می شوند، که به مرور زمان فاسد شده یا خوراک حیوانات می شوند. [ نیازمند منبع]

بنارس (فیلم ۲۰۰۶). بنارس: داستان عاشقانه عارفانه ( به هندی: Banaras ) یک فیلم سینمایی هندی محصول سال ۲۰۰۶ به کارگردانی پانکوج پاراشار با بازی اورمیلا ماتوندکار، دیمپل کاپادیا، راج بابار، آشمیت پاتل است.

بَنارَس (Varanasi)
معبد دورگا
(یا: وارانسی) شهری در ایالت اوتارپرادش هند، در ساحل شمالی رود گنگ، با ۱,۱۰۰,۷۴۸ نفر جمعیت (۲۰۰۱). در ناحیۀ حاصل خیز کشت نیشکر و غلات بنا شده و مرکز مهم بازرگانی است. محصولات مهم آن عبارت اند از برنج، گندم، نیشکر، و انواع غله. پارچه های نفیس زربفت، ابریشمی، و کتان این شهر شهرت جهانی دارد. جواهرسازی، میناکاری، و منبت کاری بر روی ظروف برنجی از دیگر صنایع آن است. بنارس مقدس ترین شهر در میان هفت شهر مقدس هندوان است؛ همچنین در آیین های جین، سیک، و بودایی نیز شهری مقدس به شمار می رود. بودا از گایا به بنارس رفت و اولین موعظۀ خود را در باغ غزال ها ایراد کرد. این شهر حدود پنج کیلومتر خط ساحلی کنار رود گنگ دارد که گهات ها (حمام های مقدس) در طول آن ساخته شده اند. هر سال حدود ۱میلیون نفر از این شهر دیدن می کنند و خود را در آب گنگ شست وشو می دهند. قدمت شهر به حدود ۵۰۰پ م بازمی گردد. معزالدین محمد سام (۵۵۰ـ۶۰۲ق) در ۵۹۰ق به بنارس حمله و بناهای مشهور آن را ویران کرد. بابر، پادشاه هند، (۸۸۸ـ۹۳۷ق) در ۹۳۵ق بنارس و نواحی اطراف گنگ را تصرف کرد. در دورۀ اکبرشاه (۹۴۹ـ۱۰۱۴ق) بنارس از نظر فرهنگی رشد کرد و راجه جی سینگ چندین معبد و رصدخانه در آن بنا کرد که اکنون ویرانه های آن برجا مانده است. اورنگ زیب، پادشاه متعصب بابری، (۱۰۲۷ـ۱۱۸ق) معابد هندوی شهر را ویران و به جای آن ها مساجد جدید بنا کرد. شهر مزبور در ۱۱۸۹ق/۱۷۷۵م به بریتانیا واگذار و پس از استقلال هند، بخشی از ایالت اوتارپرادش شد. این شهر ساختمان های باشکوه و مساجد بسیار دارد که مسجد اورنگ زیب و معبد طلایی ویشنو از مهم ترین آن هاست.