بُن فِعل
در اصطلاح دستور زبان، جزئی که در همۀ صیغه های فعل، در یک زمان، مشترک باشد. هر فعل دو بن ماضی و مضارع دارد. بن مضارعِ فعلِ ساده، یک تکواژ است، مثلِ «رو»، «نویس»، «بین». بن ماضی معمولاً در فعل باقاعده، با افزودن یک وند به دست می آید، آخرین واجِ بن های ماضی «ت» یا «د» است، مثلِ «خورد، بُرد، گفت، رفت».
در اصطلاح دستور زبان، جزئی که در همۀ صیغه های فعل، در یک زمان، مشترک باشد. هر فعل دو بن ماضی و مضارع دارد. بن مضارعِ فعلِ ساده، یک تکواژ است، مثلِ «رو»، «نویس»، «بین». بن ماضی معمولاً در فعل باقاعده، با افزودن یک وند به دست می آید، آخرین واجِ بن های ماضی «ت» یا «د» است، مثلِ «خورد، بُرد، گفت، رفت».
wikijoo: بن_فعل