بن عاشور محمدطاهر

دانشنامه آزاد فارسی

بِنْ عاشور، محمّدطاهر (۱۸۷۹ـ۱۹۷۰)
در شهر المرسی تونس متولد شد و پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در ۱۸۹۹ گواهینامه تطویع را از دانشکدۀ زیتونه گرفت. مشهور ترین استادان او محمد النّجار، سالم بو حاجب، صالح الشریف و عمر بن عاشور بوده اند. تا ۱۹۳۲، در دانشکده زیتونه و مدرسه صادقیه تدریس کرد و در این سال به مقام «شیخ الجامع الاعظم» رسید. در ۱۹۴۵ رئیس دانشکدۀ زیتونه شد و در ۱۹۱۱، به شورای قضایی تونس پیوست و در ۱۹۱۳، «قاضی القضاة» مذهب مالکی تونس شد. در ۱۹۲۳، به مقام مفتی مالکی و در ۱۹۳۲، به شیخ الاسلامی مالکی تونس رسید. بن عاشور به عضویت انجمن خلدونیه درآمد و از ۱۹۰۵ نایب رئیس این انجمن شد و در باشگاه پیش کسوتان مدرسه صادقیه و انجمن خلدونیه، درس گفتارهایی تدریس نمود. نخستین کسی است که به عربی در تونس سخنرانی کرد. بن عاشور در تأسیس مجلۀ السعادة العظمی در تونس در ۱۹۵۴، مشارکت ورزید و پژوهش ها و مقالات متعددی در شماری از مجلات و روزنامه ها نوشت. در ۱۹۴۰م، عضو فرهنگستان زبان عربی (مجمع اللغة العربیة) در قاهره و در ۱۹۵۵، عضو فرهنگستان زبان عربی دمشق شد. تألیفات متعددی از وی برجا مانده است: مقدمات فی تفسیر القرآن التحریر و التنویر (در ۳۰ جلد)، مقاصد الشریعة، اصول النظام الاجتماعی فی الاسلام، الوقف و آثاره فی الاسلام، نقد علمی لکتاب الاسلام و اصول الحکم.

پیشنهاد کاربران

بپرس