بن ران

لغت نامه دهخدا

بن ران. [ ب ُ ن ِ ] ( اِ مرکب ) ریشه ران یعنی مابین شکم و ران. ( ناظم الاطباء ). بعربی مَغبَن گویند و بفارسی بیغوله ران. ( آنندراج ).

فرهنگ فارسی

ریش. ران یعنی مابین شکم و ران . بعربی مغبن گویند و بفارسی بیغول. ران .

پیشنهاد کاربران

بپرس