بمبافکن شبانه ( به انگلیسی: night bomber ) نوعی هواپیمای بمب افکن است که به طور خاص برای انجام ماموریت های بمباران در شب در نظر گرفته شده است. این اصطلاح امروزه بیشتر اهمیت تاریخی دارد. بمباران شبانه در جنگ جهانی اول آغاز شد و در طول جنگ جهانی دوم گسترش یافت. تعدادی از انواع هواپیماهای مدرن عمدتاً برای بمباران شبانه طراحی شده اند، اما نیروهای هوایی دیگر از آنها به عنوان بمب افکن شبانه یاد نمی کنند. اصطلاحات رایج تر امروزی شامل جنگنده هواگرد بازدارنده و جنگنده ضربتی است، و چنین هواپیماهایی تمایل دارند که قابلیت های کارامد در هر شرایط آب وهوایی، روز یا شب را داشته باشند.
بمباران راهبردی و بمباران شبانه در جنگ جهانی اول جدید بود و آزمایش های زیادی در شب با هواپیماهایی مانند Gotha G. IV , Gotha GV , Handley Page Type O و هواپیماهای غول پیکر مختلف مانند Riesenflugzeuge و Sikorsky Ilya Muromets انجام شد. ناوبری دشوار بود و دقت خیلی کم بود اما تأثیر روانی آن قوی بود. بمباران شبانه به عنوان یک سلاح ترور عمل می کرد.
قبل از معرفی رادار، برای هواپیماهایی که در شب پرواز می کردند تقریباً غیرممکن بود که مکان دقیق و مناسب برای حمله را پیدا کنند. از موقعیت یابی صوتی برای به دست آوردن مختصات اولیه استفاده می شد. نورهای جستجو که آسمان را اسکن می کردند، می توانستند هواپیماها را به طور تصادفی آشکار کنند و ممکن بود آنها را به اندازه کافی دنبال کنند تا توپخانه ضدهوایی بتواند چند تیر شلیک کند. از طرف دیگر، از جنگنده های شبانه برای رهگیری استفاده شد. آنها یا با نورافکن ها همکاری می کردند یا سعی می کردند بمب افکن ها را در نور ماه شناسایی کنند. میزان موفقیت چنین دفاع هایی آنقدر پایین بود که به قول استنلی بالدوین، نخست وزیر بریتانیا، باور عمومی بر این بود که «بمب افکن همیشه عبور خواهد کرد». از زمان جنگ جهانی اول، بمب افکن به عنوان یک سلاح تروریستی در نظر گرفته می شد و بعداً به عنوان یک سلاح راهبردی اصلی در جنگ تمام عیار دیده شد. همان طور که بالدوین بعداً گفت، هدف اصلی آنها این بود که «زنان و کودکان دشمن را بکش، زودتر از اینکه آنها بکشند». [ ۱]
با افزایش قابلیت های هواپیما، قدرت آتش دفاعی آنها نیز افزایش یافت. در اواسط دهه ۱۹۳۰، نظرات در حال تغییر بود و ایده حملات هوایی در نور روز از هواپیماهایی که از خود دفاع می کردند، مطرح شد. در عمل این هواپیماها کاملاً در برابر هواپیماهای جنگنده مدرن آسیب پذیر بودند و به سرعت به نقش بمباران شبانه بازگردانده شدند. با این حال، این هواپیماها برای ناوبری در شب طراحی نشده بودند و به طور کلی در این ماموریت ها فاقد اثربخشی بودند:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبمباران راهبردی و بمباران شبانه در جنگ جهانی اول جدید بود و آزمایش های زیادی در شب با هواپیماهایی مانند Gotha G. IV , Gotha GV , Handley Page Type O و هواپیماهای غول پیکر مختلف مانند Riesenflugzeuge و Sikorsky Ilya Muromets انجام شد. ناوبری دشوار بود و دقت خیلی کم بود اما تأثیر روانی آن قوی بود. بمباران شبانه به عنوان یک سلاح ترور عمل می کرد.
قبل از معرفی رادار، برای هواپیماهایی که در شب پرواز می کردند تقریباً غیرممکن بود که مکان دقیق و مناسب برای حمله را پیدا کنند. از موقعیت یابی صوتی برای به دست آوردن مختصات اولیه استفاده می شد. نورهای جستجو که آسمان را اسکن می کردند، می توانستند هواپیماها را به طور تصادفی آشکار کنند و ممکن بود آنها را به اندازه کافی دنبال کنند تا توپخانه ضدهوایی بتواند چند تیر شلیک کند. از طرف دیگر، از جنگنده های شبانه برای رهگیری استفاده شد. آنها یا با نورافکن ها همکاری می کردند یا سعی می کردند بمب افکن ها را در نور ماه شناسایی کنند. میزان موفقیت چنین دفاع هایی آنقدر پایین بود که به قول استنلی بالدوین، نخست وزیر بریتانیا، باور عمومی بر این بود که «بمب افکن همیشه عبور خواهد کرد». از زمان جنگ جهانی اول، بمب افکن به عنوان یک سلاح تروریستی در نظر گرفته می شد و بعداً به عنوان یک سلاح راهبردی اصلی در جنگ تمام عیار دیده شد. همان طور که بالدوین بعداً گفت، هدف اصلی آنها این بود که «زنان و کودکان دشمن را بکش، زودتر از اینکه آنها بکشند». [ ۱]
با افزایش قابلیت های هواپیما، قدرت آتش دفاعی آنها نیز افزایش یافت. در اواسط دهه ۱۹۳۰، نظرات در حال تغییر بود و ایده حملات هوایی در نور روز از هواپیماهایی که از خود دفاع می کردند، مطرح شد. در عمل این هواپیماها کاملاً در برابر هواپیماهای جنگنده مدرن آسیب پذیر بودند و به سرعت به نقش بمباران شبانه بازگردانده شدند. با این حال، این هواپیماها برای ناوبری در شب طراحی نشده بودند و به طور کلی در این ماموریت ها فاقد اثربخشی بودند:
wiki: بمب افکن شبانه