بلیه

[ویکی فقه] بَلیّه (عربی، جمع: بلایا)، نامی که پیش از اسلام به ماده شتری (و بندرت مادیانی) اطلاق می شده که به آیین جاهلی آن را بر گور صاحبش پایبند می زده، سرش را به عقب برگردانده با غاشیه می پوشانده و رها می کرده اند تا از بی غذایی بمیردگاه جسد حیوان قربانی را می سوزانده و گاه پوست آن را با ثُمام (گیاهی خاردار، در فارسی یَز) می انباشته اند.
در منابع اسلامی این رسم را دلیل بر اعتقاد اعراب دوران جاهلیت به حشر و رستاخیز گرفته اند )، زیرا به گمان آنان، حیوانی که بدین سان قربانی می شد باید در روز قیامت چون مرکبی در خدمت صاحبش باشد، در حالی که محشوران محروم از بلیّه، که در مرتبه پایینتر بودند، باید پیاده بروند
سنتی دیگر
با این حال، به موجب سنتی دیگر، همین اصطلاح به ماده گاو یا ناقه یا میشی اطلاق می شده که آن را بر گور صاحبش پی کرده و رها می کرده اند تا از گرسنگی بمیرد؛ ظاهراً به همین ترتیب، مظهر ابتدایی اعتقاد به حشر به صورت قربانی در مراسم مرگ در آمده و این رسم نیز جای خود را به طعام ( ولیمه ) ای داده است که در آیین سوگواری می دهند.