بلینی وینچنتسو

بِلّینی، وینْچِنْتْسو (۱۸۰۱ـ۱۸۳۵)(Bellini, Vincenzo)
بِلّینی، وینْچِنْتْسو
آهنگ ساز ایتالیایی اُپرا. با خوانندۀ تنور جووانّی باتّیستا روبینی (۱۷۹۴ـ۱۸۵۴) برای پروراندن سادگی نوین بیان ملودیک ، با بهره گیری از تِم های کلاسیک در موسیقی رُمانتیک همکاری کرد، آن گونه که در زن خوابگرد و نورما (هردو ۱۸۳۱) می بینیم . در پاکدینان (۱۸۳۵)، آخرین اثرش ، جلوه های ارکستری جسورانه و نیرومند تازه ای را کشف کرد. بِلّینی در کاتانیا، سیسیل ، به دنیا آمد. پدرش که ارگ نواز بود، و با کمک یک اشراف زادۀ سیسیلی توانست او را برای تعلیم گرفتن از نیکولو تسینگارِّلی به کنسرواتوار ناپل بفرستد، و او در آن جا با دونیتْسِتّی و مِرکادانته آشنا شد. نخستین اپرای او، آدِلسون و سالوینی، در ۱۸۲۵ زمانی که خودش هنوز دانشجو بود، بر روی صحنه رفت ؛ این اپرا توجه دومِنیکو باربایا را جلب کرد، که به او سفارش ساختن اپرای دوم ، بیانکا و جِرناندو را داد، که در ۱۸۲۶ در تئاترو سان کارلو بر روی صحنه رفت . موفقیت این اثر باربایا را بر آن داشت تا اپرای دیگری با نام دزد دریایی برای لا اسکالای میلان از او درخواست کند؛ این اثر در ۱۸۲۷ همان جا به اجرا درآمد و روبینی نیز جزو نقش آفرینانش بود. اجرای آن در پاریس نیز با موفقیت روبه رو شد، و سه اپرای دیگر به دنبال آن در میلان ، پارما، و ونیز بر روی صحنه رفتند، تا بالاخره بِلّینی در زن خوابگرد به بلوغ و پختگی کامل خود دست یافت ؛ این اپرا در ۱۸۳۱ در میلان اجرا شد، و ماریا مالیبران نقش قهرمان آن را برعهده داشت . نُرما در دسامبر همان سال اجرا شد، و جودیتّا پاستا نقش اصلی آن را بازی کرد. این اپرا نشان دهندۀ اوج سبک بِلّینی ، با خط ملودی بلند و مرثیه وار و کشش نمایشی فوق العاده نیرومند آن است .