بِلّینی، خانواده (Bellini)
تابلوی رژه در میدان سان مارکو، اثر جنتیله بلّینی
تابلوی مریم عذرا و مسیح کودک، اثر جووانی بلینی
خانواده ای از هنرمندان ونیزی، و از بنیادگذاران مکتب ونیز در قرن ۱۵ و اوایل قرن ۱۶. یاکوپو بلّینی (ح ۱۴۰۰ـ۴۷۰/۱۴۷۱م) در ونیز، پادوا، ورونا و فِرّارا کار کرد. جنتیله بلّینی (ح ۱۴۲۹ـ۱۵۰۷م) احتمالاً پسر ارشد یاکوپو بوده، و نزد پدر هنر آموخته است؛ گرچه جنتیله امروز تحت الشعاع شهرت برادرش قرار گرفته، در عصر خود شهرتش کم از او نبوده است. جووانّی بلّینی (ح ۱۴۳۰ تا ۱۵۱۶م) بیش از دیگر نقاشان هم عصرش در تکوین و تکامل مکتب ونیز نقش داشت. در تابلوی مردی با پرگار تقسیم (۱۵۰۰؛ نگارخانۀ ملی لندن)، مهارت بسیارِ جنتیله در تک چهره سازی مشهود است؛ تابلوی ممتاز دومینیک قدیس (۱۵۱۵؛ نگارخانۀ ملی) که در گذشته منتسب به جنتیله بود، اکنون از آثار جووانی به شمار می آید. آثار بسیاری که منسوب به جووّانی است و در کارگاه او خلق شده اند، منعکس کنندۀ سبک های بسیار متنوع اند؛ جووانی در کارگاه خود دستیاران بسیاری را به خدمت گرفته بود. استواری تندیس گونۀ برگرفته از هنر آندرِ آ مانتنیا، شوهر خواهر جووانی، در آثار نظرگیر آغازینش آشکار است. همچون تابلوی اندوه در باغ (نگارخانۀ ملی لندن). آنتونلّو دا مسّینا که در ۱۴۷۵ـ۱۴۷۶م از ونیز دیدن کرد، بی شک در رنگ پردازی ماهرانه و تکامل اسلوب نقاشی رنگ وروغن آثار جووانّی تأثیر نهاد. نقاشی محرابی سان جوبه (۱۴۷۹م؛ آکادمیا، ونیز) از تابلوهای رنسانسی جووانی به شمار می آید؛ حرکت های نرم و غیرمقطع در حجم پردازی اندام، در تابلوی مریم عذرای آلبرتی (آکادمیا)، با هنر جورجونه و تیسین، شاگردانش، هم خوان است. شمارِ محدود آثار باقی مانده از یاکوپو، به شیوه ای ساده و بی پیرایه اجرا شده اند. بیشتر به سبب طراحی هایش از پیکره و منظره، و نیز ژرفانمایی های معمارانه اش شهرت یافت؛ پسرش بعدها از طراحی های او استفاده کرد. امپراتور فردریک سوم، جنتیله بلینی، پسرِ یاکوپو، را در ۱۴۶۹م به مقام کنت دربار منصوب کرد، و در ۱۴۷۹م برای تک چهره سازی از سلطان محمد دوم، به قسطنطنیه فرستاد. در ۱۴۷۴م شماری مجموعۀ تاریخی برای کاخ فرمانروای ونیز اجرا کرد که بعدها از بین رفت. آثار بر جامانده از جنتیله عبارت اند از نقاشی هایی از مراسم ونیزی و کاروان های شادی که مناظر مسحورکننده ای از ونیزند؛ ازجمله تابلوی رژه در میدان سان مارکو(آکادمیا، ونیز). تابلوی قدیس مرقس در حال موعظه در اسکندریه (بررا، میلان) ناتمام ماند و برادرش آن را تکمیل کرد. جووانی تا سالخوردگی برای ساختمان های عمومی و کلیساهای ونیز و شهرهای دیگر نقاشی می کرد، که از آن میان چندین نقاشی محرابی از روایت مریم عذرا و مسیح کودک برای کلیساهای سان پیِترو مارتیره، مورانو، کلیسای فراری و کلیسای سان زاکاریا درخور ذکرند. اثر ضیافت خدایان (۱۵۱۴، واشینگتن) مضمونی اساطیری دارد که جووانّی آن را در اواخر عمر آفرید و احتمالاً بخشی از آن را تیسین نقاشی کرده است.
تابلوی رژه در میدان سان مارکو، اثر جنتیله بلّینی
تابلوی مریم عذرا و مسیح کودک، اثر جووانی بلینی
خانواده ای از هنرمندان ونیزی، و از بنیادگذاران مکتب ونیز در قرن ۱۵ و اوایل قرن ۱۶. یاکوپو بلّینی (ح ۱۴۰۰ـ۴۷۰/۱۴۷۱م) در ونیز، پادوا، ورونا و فِرّارا کار کرد. جنتیله بلّینی (ح ۱۴۲۹ـ۱۵۰۷م) احتمالاً پسر ارشد یاکوپو بوده، و نزد پدر هنر آموخته است؛ گرچه جنتیله امروز تحت الشعاع شهرت برادرش قرار گرفته، در عصر خود شهرتش کم از او نبوده است. جووانّی بلّینی (ح ۱۴۳۰ تا ۱۵۱۶م) بیش از دیگر نقاشان هم عصرش در تکوین و تکامل مکتب ونیز نقش داشت. در تابلوی مردی با پرگار تقسیم (۱۵۰۰؛ نگارخانۀ ملی لندن)، مهارت بسیارِ جنتیله در تک چهره سازی مشهود است؛ تابلوی ممتاز دومینیک قدیس (۱۵۱۵؛ نگارخانۀ ملی) که در گذشته منتسب به جنتیله بود، اکنون از آثار جووانی به شمار می آید. آثار بسیاری که منسوب به جووّانی است و در کارگاه او خلق شده اند، منعکس کنندۀ سبک های بسیار متنوع اند؛ جووانی در کارگاه خود دستیاران بسیاری را به خدمت گرفته بود. استواری تندیس گونۀ برگرفته از هنر آندرِ آ مانتنیا، شوهر خواهر جووانی، در آثار نظرگیر آغازینش آشکار است. همچون تابلوی اندوه در باغ (نگارخانۀ ملی لندن). آنتونلّو دا مسّینا که در ۱۴۷۵ـ۱۴۷۶م از ونیز دیدن کرد، بی شک در رنگ پردازی ماهرانه و تکامل اسلوب نقاشی رنگ وروغن آثار جووانّی تأثیر نهاد. نقاشی محرابی سان جوبه (۱۴۷۹م؛ آکادمیا، ونیز) از تابلوهای رنسانسی جووانی به شمار می آید؛ حرکت های نرم و غیرمقطع در حجم پردازی اندام، در تابلوی مریم عذرای آلبرتی (آکادمیا)، با هنر جورجونه و تیسین، شاگردانش، هم خوان است. شمارِ محدود آثار باقی مانده از یاکوپو، به شیوه ای ساده و بی پیرایه اجرا شده اند. بیشتر به سبب طراحی هایش از پیکره و منظره، و نیز ژرفانمایی های معمارانه اش شهرت یافت؛ پسرش بعدها از طراحی های او استفاده کرد. امپراتور فردریک سوم، جنتیله بلینی، پسرِ یاکوپو، را در ۱۴۶۹م به مقام کنت دربار منصوب کرد، و در ۱۴۷۹م برای تک چهره سازی از سلطان محمد دوم، به قسطنطنیه فرستاد. در ۱۴۷۴م شماری مجموعۀ تاریخی برای کاخ فرمانروای ونیز اجرا کرد که بعدها از بین رفت. آثار بر جامانده از جنتیله عبارت اند از نقاشی هایی از مراسم ونیزی و کاروان های شادی که مناظر مسحورکننده ای از ونیزند؛ ازجمله تابلوی رژه در میدان سان مارکو(آکادمیا، ونیز). تابلوی قدیس مرقس در حال موعظه در اسکندریه (بررا، میلان) ناتمام ماند و برادرش آن را تکمیل کرد. جووانی تا سالخوردگی برای ساختمان های عمومی و کلیساهای ونیز و شهرهای دیگر نقاشی می کرد، که از آن میان چندین نقاشی محرابی از روایت مریم عذرا و مسیح کودک برای کلیساهای سان پیِترو مارتیره، مورانو، کلیسای فراری و کلیسای سان زاکاریا درخور ذکرند. اثر ضیافت خدایان (۱۵۱۴، واشینگتن) مضمونی اساطیری دارد که جووانّی آن را در اواخر عمر آفرید و احتمالاً بخشی از آن را تیسین نقاشی کرده است.
wikijoo: بلینی،_خانواده