بِلونْدِل، موریس (۱۸۶۱ـ۱۹۴۹)(Blondel, Maurice)
فیلسوف کاتولیک فرانسوی. بلوندل معتقد بود که فلسفه باید بیشتر بر عمل استوار باشد تا بر تفکّر صرف. در آغاز تحت تأثیر عقاید جان هنری نیومن قرار داشت که معتقد بود منشأ ایمان و اعتقاد هم اراده است و هم برهان منطقی. در دانشگاه های مونتوبان و لیل تدریس کرد. در ۱۸۹۶ در اکس ـ آن ـ پرووانس منصبی دانشگاهی یافت و تا پایان عمر در آن شهر باقی ماند. شالودۀ فلسفۀ بعدی او در کتابش دربارۀعمل (۱۸۹۳) بسط یافته است. به نظر او، فلسفه باید برای تبیین هایش به تمامیت و کلیّت انسان و تجربۀ زیستۀ واقعی در تمام غنای آن باز گردد. راهنمای این تجربه آن است که افراد باید عمل کنند و نتوانند از پرسش دربارۀ معنای اعمالشان سرباز زنند. این پرسش دربارۀ معنا اجتناب ناپذیر است و پاسخ قطعی در گرو آن است که بپذیریم که در عمل همواره نقصان است. شکاف همیشگی میان عمل و تحقّق آن موجب ناخرسندی انسان و وادار کردن او به ورود به حوزه های همواره وسیع تری از عمل می شود. حتی گسترده ترین اعمال، یعنی اعمالی که با هدف خیر کلّ بشریت انجام می پذیرد نیز نمی توانند این نارضایتی پایان ناپذیر را تسکین دهند. فقط لطف و رحمت خداوند، که در همین تکاپوهای ناکامل انسان حاضر است، می تواند موجب رضایت او شود. بلوندل این موضع را با تبعات ضدعقلی کمتری در کتاب اندیشه، وجود و عمل۸ (۱۹۳۴ـ۱۹۳۷) نیز بیان کرده است.
فیلسوف کاتولیک فرانسوی. بلوندل معتقد بود که فلسفه باید بیشتر بر عمل استوار باشد تا بر تفکّر صرف. در آغاز تحت تأثیر عقاید جان هنری نیومن قرار داشت که معتقد بود منشأ ایمان و اعتقاد هم اراده است و هم برهان منطقی. در دانشگاه های مونتوبان و لیل تدریس کرد. در ۱۸۹۶ در اکس ـ آن ـ پرووانس منصبی دانشگاهی یافت و تا پایان عمر در آن شهر باقی ماند. شالودۀ فلسفۀ بعدی او در کتابش دربارۀعمل (۱۸۹۳) بسط یافته است. به نظر او، فلسفه باید برای تبیین هایش به تمامیت و کلیّت انسان و تجربۀ زیستۀ واقعی در تمام غنای آن باز گردد. راهنمای این تجربه آن است که افراد باید عمل کنند و نتوانند از پرسش دربارۀ معنای اعمالشان سرباز زنند. این پرسش دربارۀ معنا اجتناب ناپذیر است و پاسخ قطعی در گرو آن است که بپذیریم که در عمل همواره نقصان است. شکاف همیشگی میان عمل و تحقّق آن موجب ناخرسندی انسان و وادار کردن او به ورود به حوزه های همواره وسیع تری از عمل می شود. حتی گسترده ترین اعمال، یعنی اعمالی که با هدف خیر کلّ بشریت انجام می پذیرد نیز نمی توانند این نارضایتی پایان ناپذیر را تسکین دهند. فقط لطف و رحمت خداوند، که در همین تکاپوهای ناکامل انسان حاضر است، می تواند موجب رضایت او شود. بلوندل این موضع را با تبعات ضدعقلی کمتری در کتاب اندیشه، وجود و عمل۸ (۱۹۳۴ـ۱۹۳۷) نیز بیان کرده است.
wikijoo: بلوندل،_موریس_(۱۸۶۱ـ۱۹۴۹)