بلوم اونت فوس ب فاو ۲۳۸ ( به آلمانی: Blohm & Voss BV 238 ) یک قایق پرنده شش موتوره ساخت شرکت بلوم اونت فوس در آلمان بود که اواخر جنگ جهانی دوم طراحی شد اما عملیاتی نشد. این قایق پرنده سنگین ترین هواگرد جنگ و بزرگ ترین هواگرد تولید شده توسط نیروهای محور بود.
گروه طراحی ریشارت فوگت، مهندس آلمانی، ماه نوامبر سال ۱۹۴۰ کار بر روی طرح یک هواگرد جدید از نوع قایق پرنده برای نقش شناسایی برد بلند و ترابری، را آغاز کرد. نتیجه «بلوم اونت فوس ب فاو ۲۳۸» نام گرفت. در این طرح هواگرد نیرو محرکه خود را از چهار موتور ۲۴ سیلندر یونکرس یومو ۲۲۳ می گرفت. هر موتور به شکل جعبه ای، چهار ردیف شش سیلندری داشت. ماه ژوئیه سال ۱۹۴۱ مسّلَم شد که این موتور در دسترس نخواهد بود تا طراحی مجدد انجام شود. اواخر سال ۱۹۴۱ سه پیش نمونه ب فاو ۲۳۸آ با موتور دایملر - بنتس دی ب ۶۰۳ و یک پیش نمونه ب فاو ۲۳۸ب با موتور شعاعی ب ام و ۸۰۱ سفارش شد. مدت کوتاهی بعد شرکت بلوم اونت فوس نمونه خشکی پایه ب فاو ۲۳۸ که بعداً ب فاو ۲۵۰ نام گرفت، را نیز ارائه کرد. در این مدل کف شناوری با محفظه بمب جایگزین شد. این هواگرد می توانست در عملیات شناسایی راهبردی تا ساحل غربی ایالات متحده برسد. چهار پیش نمونه سفارش و کار ساخت سه هواگرد آغاز شد اما هیچگاه تکمیل نگردید. [ ۱]
یک نمونه تحقیقاتی از ب فاو ۲۳۸ به اندازه یک چهارم آن و چهار موتور ۲۱ اسب بخاری[ ۱] ، با عنوان اف په گه ۲۲۷، تولید شد. اسیران جنگی فرانسوی عامدانه به این هواگرد هنگام انتقال آن به تراومونده برای کارآزمایی، آسیب زدند. در نتیجه هواگرد در ابتدا قادر به برخاستن نشد. در نخستین پراوز در ماه سپتامبر سال ۱۹۴۴ هر چهار موتور آن از کار افتاد و هواگرد آسیب بیشتری دید. [ ۲]
کارآزمایی پرواز نخستین پیش نمونه با عنوان ب فاو ۲۳۸فاو - ۱ ماه آوریل سال ۱۹۴۵ آغاز شد. این هواگرد به عنوان یک پروژه عظیم از نظر ابداع بزرگ ترین هواگرد جهان نبود ( توپولف آنت - ۲۰، بزرگ ترین هواگرد آن زمان ) اما سنگین وزن ترین بود. در وزن کامل برای برخاستن به راکت کمکی نیاز داشت. جنگنده های پی - ۵۱ موستانگ آمریکایی اواخر سال ۱۹۴۴ فاو - ۱ را در لنگرگاه خود در دریاچه شال غرق کردند. در این هنگام کار ساخت فاو - ۲ و فاو - ۳ تقریباً تمام شده بود و ساخت فاو - ۴ و فاو - ۵ پیشرفت زیادی داشت. با این حال، با از دست رفتن تنها هواگرد پرواز کرده و نیاز فراوان لوفت وافه، برنامه توسعه ب فاو ۲۳۸ در نهایت متوقف شد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگروه طراحی ریشارت فوگت، مهندس آلمانی، ماه نوامبر سال ۱۹۴۰ کار بر روی طرح یک هواگرد جدید از نوع قایق پرنده برای نقش شناسایی برد بلند و ترابری، را آغاز کرد. نتیجه «بلوم اونت فوس ب فاو ۲۳۸» نام گرفت. در این طرح هواگرد نیرو محرکه خود را از چهار موتور ۲۴ سیلندر یونکرس یومو ۲۲۳ می گرفت. هر موتور به شکل جعبه ای، چهار ردیف شش سیلندری داشت. ماه ژوئیه سال ۱۹۴۱ مسّلَم شد که این موتور در دسترس نخواهد بود تا طراحی مجدد انجام شود. اواخر سال ۱۹۴۱ سه پیش نمونه ب فاو ۲۳۸آ با موتور دایملر - بنتس دی ب ۶۰۳ و یک پیش نمونه ب فاو ۲۳۸ب با موتور شعاعی ب ام و ۸۰۱ سفارش شد. مدت کوتاهی بعد شرکت بلوم اونت فوس نمونه خشکی پایه ب فاو ۲۳۸ که بعداً ب فاو ۲۵۰ نام گرفت، را نیز ارائه کرد. در این مدل کف شناوری با محفظه بمب جایگزین شد. این هواگرد می توانست در عملیات شناسایی راهبردی تا ساحل غربی ایالات متحده برسد. چهار پیش نمونه سفارش و کار ساخت سه هواگرد آغاز شد اما هیچگاه تکمیل نگردید. [ ۱]
یک نمونه تحقیقاتی از ب فاو ۲۳۸ به اندازه یک چهارم آن و چهار موتور ۲۱ اسب بخاری[ ۱] ، با عنوان اف په گه ۲۲۷، تولید شد. اسیران جنگی فرانسوی عامدانه به این هواگرد هنگام انتقال آن به تراومونده برای کارآزمایی، آسیب زدند. در نتیجه هواگرد در ابتدا قادر به برخاستن نشد. در نخستین پراوز در ماه سپتامبر سال ۱۹۴۴ هر چهار موتور آن از کار افتاد و هواگرد آسیب بیشتری دید. [ ۲]
کارآزمایی پرواز نخستین پیش نمونه با عنوان ب فاو ۲۳۸فاو - ۱ ماه آوریل سال ۱۹۴۵ آغاز شد. این هواگرد به عنوان یک پروژه عظیم از نظر ابداع بزرگ ترین هواگرد جهان نبود ( توپولف آنت - ۲۰، بزرگ ترین هواگرد آن زمان ) اما سنگین وزن ترین بود. در وزن کامل برای برخاستن به راکت کمکی نیاز داشت. جنگنده های پی - ۵۱ موستانگ آمریکایی اواخر سال ۱۹۴۴ فاو - ۱ را در لنگرگاه خود در دریاچه شال غرق کردند. در این هنگام کار ساخت فاو - ۲ و فاو - ۳ تقریباً تمام شده بود و ساخت فاو - ۴ و فاو - ۵ پیشرفت زیادی داشت. با این حال، با از دست رفتن تنها هواگرد پرواز کرده و نیاز فراوان لوفت وافه، برنامه توسعه ب فاو ۲۳۸ در نهایت متوقف شد. [ ۲]
wiki: بلوم اونت فوس ب فاو ۲۳۸