بلندی یافتن. [ ب ُ ل َ ت َ ] ( مص مرکب ) بزرگی یافتن. علو مقام بدست آوردن : بلندی از آن یافت کاو پست شددر نیستی کوفت تا هست شد.سعدی.ستاره ای که درین خاکدان بلندی یافت که چون شرر ز جهان با صد اضطراب نرفت.صائب ( از آنندراج ).