بلندی گرفتن. [ ب ُ ل َ گ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) به عظمت رسیدن. اوج گرفتن. اعتلاء. استعلاء : دولت ترکان که بلندی گرفت مملکت از داد پسندی گرفت.نظامی.- بلندی گرفتن نام ؛ شهرت یافتن. نامدار شدن : بدو گفت دادم من این کام توبلندی بگیرد مگر نام تو.فردوسی.