بلندی گرای

لغت نامه دهخدا

بلندی گرای. [ ب ُ ل َ گ َ / گ ِ ]( نف مرکب ) بلندی گراینده. بلندگرای. آنکه گرایش و میلان او به بلندی و رفعت باشد. ( آنندراج ) :
سری کز تو گردد بلندی گرای
به افکندن کس نافتد ز پای.
نظامی.
|| کجی چیزهای بلند و مرتفع. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به بلندگرای شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) کسی که میل بعظمت و رفعت میکند بلند پرواز .
بلندی گراینده . بلند گرای . آنکه گرایش او به بلندی و رفعت باشد . یا کجی چیزهای بلند و مرتفع .

پیشنهاد کاربران

بپرس