بلندگوی شیپوری

بلندگو شپوری یا بلندگوی بوقی یک بلندگو است که از شپور آکوستیک برای افزایش راندمان کلی عنصر ( های ) راه انداز استفاده می کند. فرم متداول ( قسمت راست شکل پایین ) متشکل از یک راه اندازی کننده فشرده ساز است که امواج صوتی را با یک دیافراگم فلزی کوچک مرتعش شده توسط یک الکترومغناطیس، متصل به شیپور با یک مجرای خروجی برای هدایت امواج صوتی به هوای آزاد، تولید می کند. نوع دیگر راه انداز ووفر است که در محفظه بلندگو نصب شده است که توسط دیواره های داخلی تقسیم می شود تا یک مجرای خروجی زیگزاگ را تشکیل دهد که به عنوان شیپور عمل می کند. به این نوع بلندگو شیپور تاشو گفته می شود. شیپور به منظور بهبود اتصال بین راه انداز بلندگو و هوا عمل می کند. شیپور را می توان به عنوان «انتقال دهنده آکوستیک» تصور کرد که تطابق امپدانس بین دیافراگم نسبتاً متراکم و هوای کم چگال را فراهم می کند. نتیجه این است که قدرت خروجی صوتی بیش تر می شود. [ ۱]
قسمت باریک شیپور در کنار راننده را «گلویی» می نامند و قسمت بزرگ دورتر از راه انداز را «دهانه» می نامند. [ ۱] پوشش زاویه ای ( الگوی تابش ) شیپور با توجه به شکل و خروجی دهانه مشخص می شود. مشکل عمده بلندگوهای شیپوری این است که الگوی تابش با فرکانس متفاوت است. صدای فرکانس بالا تمایل به انتشار در پرتوهای باریک با عملکرد ضعیف در محور دارد. [ ۲] پیشرفت های چشمگیری صورت گرفته است، که با شروع شیپور «هدایت ثابت» در سال ۱۹۷۵ توسط دون کله اختراع شده است.