بلندح. [ ب َ ل َ دَ ] ( ع ص ) کوتاه و فربه. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || شخص درشت و گول و سنگین و منتفخ که برای کار خیری بپا نمی خیزد. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ). || شخصی که به وعده وفا نکند. ( از ذیل اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
کوتاه و فربه . یا شخص درشت و گول و سنگین و منتفح که برای کار خیری بپا نمی خیزد . یا شخصی که به وعده وفا نکند .
