بلند گفتن

لغت نامه دهخدا

بلند گفتن. [ ب ُ ل َ گ ُ ت َ ] ( مص مرکب ) به جهر سخن گفتن. مقابل آهسته گفتن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) : ودر نماز «بسم اﷲ» بلند گویند. ( کتاب النقض ص 463 ).
- به بانگ بلند گفتن ؛ به صدای بلند سخن گفتن. به جهر آواز دادن :
سرم خوشست و به بانگ بلند می گویم
که من نسیم حیات از پیاله می جویم.
حافظ.

فرهنگ فارسی

به جهر سخن گفتن . مقابل آهسته گفتن .

پیشنهاد کاربران

بپرس