بلند گفتن. [ ب ُ ل َ گ ُ ت َ ] ( مص مرکب ) به جهر سخن گفتن. مقابل آهسته گفتن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) : ودر نماز «بسم اﷲ» بلند گویند. ( کتاب النقض ص 463 ). - به بانگ بلند گفتن ؛ به صدای بلند سخن گفتن. به جهر آواز دادن : سرم خوشست و به بانگ بلند می گویم که من نسیم حیات از پیاله می جویم.