بلقوط

لغت نامه دهخدا

بلقوط. [ ب ُ ] ( ع ص ) کوتاه. ( منتهی الارب ). قصیر. ( ذیل اقرب الموارد ). بُلقط. و رجوع به بلقطشود. || ( اِ ) طایری است. ( منتهی الارب ).

پیشنهاد کاربران

بپرس