بُلغاری نَخجوانی، حسن (نخجوان ۶۰۵ـ تبریز ۶۹۸ق)
عارف ایرانی. نسبت وی به بلغاری، به سبب اقامت طولانی اش در میان بلغارها بوده است. پس از در گذشت پدرش (۶۱۸ق)، با مادر و برادرش به خوی رفت. در ۶۲۶ق، که مادرش درگذشت، حسن و برادرش اسیر ترکان دشت قپچاق شدند. در میان آن قوم، با عزت زیست و مالی گردآورد و به دادوستد پرداخت. در ۳۰سالگی به تصوف گرایش یافت. چندی در خدمت خواجۀ غریب صوفیان بخارا بود. در ۶۷۲ق به کرمان رفت و ۲۵ سال در آن سامان ماند و قلب المنقلب سعدالدین حمویه را از عربی به فارسی درآورد. حسن در پایان زندگی اش به مراغه و پس از یک سال از آن جا به تبریز رفت. پیکرش را در کوی سرخاب/مقبرةالشعرا به خاک سپرده اند.
عارف ایرانی. نسبت وی به بلغاری، به سبب اقامت طولانی اش در میان بلغارها بوده است. پس از در گذشت پدرش (۶۱۸ق)، با مادر و برادرش به خوی رفت. در ۶۲۶ق، که مادرش درگذشت، حسن و برادرش اسیر ترکان دشت قپچاق شدند. در میان آن قوم، با عزت زیست و مالی گردآورد و به دادوستد پرداخت. در ۳۰سالگی به تصوف گرایش یافت. چندی در خدمت خواجۀ غریب صوفیان بخارا بود. در ۶۷۲ق به کرمان رفت و ۲۵ سال در آن سامان ماند و قلب المنقلب سعدالدین حمویه را از عربی به فارسی درآورد. حسن در پایان زندگی اش به مراغه و پس از یک سال از آن جا به تبریز رفت. پیکرش را در کوی سرخاب/مقبرةالشعرا به خاک سپرده اند.