بلغار که بلقار نیز نامیده می شود، مردمی ترک تبار و نیمه کوچ نشین در شمال و شمال غربی دریای خزر اطراف رود ولگا و شمال قفقاز بودند. طوایف بلغار در طول مهاجرت خود به غرب در سراسر استپ اوراسیا، سایر گروه های قبیله ای و تأثیرات فرهنگی را در فرآیند قوم سازی جذب کردند، از جمله قبایل ایرانی، فنلاندی و هونیک.
... [مشاهده متن کامل]
شاخه ای از این قوم یکی از سه اجداد اولیه قومی بلغارهای امروزی ( دو گروه دیگر مردم هندواروپایی تراکیان ( منسوب به منطقه تراکیه است و ربطی به نژاد ترک ندارد ) و اسلاوها بودند ) بودند.
تاریخ تمدن در بلغارستان کنونی به ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی گردد، ساکنان اولیه این منطقه اقوام تراکیه ای ها بودند. نام بلغارستان برگرفته از بلغارها است که از استپ های شمال دریای سیاه به آنجا مهاجرت و بر قبایل اسلاو غلبه نموده و در سال ۶۸۱ میلادی اولین پادشاهی بلغاری را بنا نهادند. اگرچه بسیاری از محققان، از جمله زبان شناسان، اظهار کرده بودند که بلغارها از یک قبیله آسیای مرکزی ( شاید دارای عناصر ایرانی ) هستند، تحقیقات ژنتیکی مدرن به وابستگی به جمعیت های اوراسیا و اروپای غربی اشاره می کند. بلغارهای اولیه از حدود سال ۳۷۰ پس از میلاد در استپ اروپایی در غرب رودخانه ولگا ساکن بودند. پس از عقب نشینی با هون ها، آنها حدود ۴۶۰ سال در قوس کشوری در شمال و شرق دریای آزوف مستقر شدند. بلغارها در سال ۴۸۰ توسط بیزانس برای مبارزه با استروگوت ها استخدام شده و متعاقباً جذب ثروت امپراتوری بیزانس شدند. در قرن ششم، بلغارها پیوسته به استان های دانوبی امپراتوری بیزانس حمله می کردند تا اینکه در دهه ۵۶۰، خود توسط آوارها که از آسیا به سمت اروپای مرکزی پیشروی می کردند، مورد تهدید قرار گرفتند. آوارها یک قبیله بلغار را نابود کردند، اما بقیه با تسلیم شدن به مدت دو دهه در برابر گروهی دیگر از تازه واردان ترک، که اکثر آنها پس از آن به آسیا عقب نشینی کردند، خود را نجات دادند. که در مسیر مهاجرت، اقوام دیگری را نیز در خود حل کرده بودند.
به دلیل فقدان شواهد قطعی، پژوهش های مدرن از رویکرد قوم شناسی در توضیح منشأ بلغارها استفاده می کنند. نظریه های جدیدتر کنفدراسیون های عشایری مانند بلغارها را به عنوان تشکیل چندین موجودیت فرهنگی، سیاسی و زبانی مختلف می دانند که می توانند به همان سرعتی که شکل می گیرند منحل شوند و مستلزم فرآیند قوم سازی باشد. هنگامی که قبایل ترک وارد استپ پونتیک - کاسپین در دوران پسا هونیک یا در اوایل قرن دوم بعد از میلاد شدند، کنفدراسیون های آنها مجموعه ای از گروه های قومی از ترک ها، قفقازها، ایرانی ها و مردم فنلاندی و تازه پیوسته شده ها را در بر گرفت. در طول مهاجرت های اوراسیا غربی خود به بالکان، آنها همچنین با ارمنی ها، سامی ها، اسلاوها، تراکی ها و یونانی های آناتولی در میان سایر جمعیت ها در تماس بودند. اگرچه اقوام قدیمی ایرانی تحت تأثیر مهاجرت گسترده ترک ها به استپ پونتیک - کاسپین قرار گرفتند، قرن های بعد شاهد از بین رفتن کامل هر دو زبان ایرانی و ترکی بودیم که نشان دهنده تسلط زبان اسلاو در میان مردم عادی بود.
... [مشاهده متن کامل]
شاخه ای از این قوم یکی از سه اجداد اولیه قومی بلغارهای امروزی ( دو گروه دیگر مردم هندواروپایی تراکیان ( منسوب به منطقه تراکیه است و ربطی به نژاد ترک ندارد ) و اسلاوها بودند ) بودند.
تاریخ تمدن در بلغارستان کنونی به ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی گردد، ساکنان اولیه این منطقه اقوام تراکیه ای ها بودند. نام بلغارستان برگرفته از بلغارها است که از استپ های شمال دریای سیاه به آنجا مهاجرت و بر قبایل اسلاو غلبه نموده و در سال ۶۸۱ میلادی اولین پادشاهی بلغاری را بنا نهادند. اگرچه بسیاری از محققان، از جمله زبان شناسان، اظهار کرده بودند که بلغارها از یک قبیله آسیای مرکزی ( شاید دارای عناصر ایرانی ) هستند، تحقیقات ژنتیکی مدرن به وابستگی به جمعیت های اوراسیا و اروپای غربی اشاره می کند. بلغارهای اولیه از حدود سال ۳۷۰ پس از میلاد در استپ اروپایی در غرب رودخانه ولگا ساکن بودند. پس از عقب نشینی با هون ها، آنها حدود ۴۶۰ سال در قوس کشوری در شمال و شرق دریای آزوف مستقر شدند. بلغارها در سال ۴۸۰ توسط بیزانس برای مبارزه با استروگوت ها استخدام شده و متعاقباً جذب ثروت امپراتوری بیزانس شدند. در قرن ششم، بلغارها پیوسته به استان های دانوبی امپراتوری بیزانس حمله می کردند تا اینکه در دهه ۵۶۰، خود توسط آوارها که از آسیا به سمت اروپای مرکزی پیشروی می کردند، مورد تهدید قرار گرفتند. آوارها یک قبیله بلغار را نابود کردند، اما بقیه با تسلیم شدن به مدت دو دهه در برابر گروهی دیگر از تازه واردان ترک، که اکثر آنها پس از آن به آسیا عقب نشینی کردند، خود را نجات دادند. که در مسیر مهاجرت، اقوام دیگری را نیز در خود حل کرده بودند.
به دلیل فقدان شواهد قطعی، پژوهش های مدرن از رویکرد قوم شناسی در توضیح منشأ بلغارها استفاده می کنند. نظریه های جدیدتر کنفدراسیون های عشایری مانند بلغارها را به عنوان تشکیل چندین موجودیت فرهنگی، سیاسی و زبانی مختلف می دانند که می توانند به همان سرعتی که شکل می گیرند منحل شوند و مستلزم فرآیند قوم سازی باشد. هنگامی که قبایل ترک وارد استپ پونتیک - کاسپین در دوران پسا هونیک یا در اوایل قرن دوم بعد از میلاد شدند، کنفدراسیون های آنها مجموعه ای از گروه های قومی از ترک ها، قفقازها، ایرانی ها و مردم فنلاندی و تازه پیوسته شده ها را در بر گرفت. در طول مهاجرت های اوراسیا غربی خود به بالکان، آنها همچنین با ارمنی ها، سامی ها، اسلاوها، تراکی ها و یونانی های آناتولی در میان سایر جمعیت ها در تماس بودند. اگرچه اقوام قدیمی ایرانی تحت تأثیر مهاجرت گسترده ترک ها به استپ پونتیک - کاسپین قرار گرفتند، قرن های بعد شاهد از بین رفتن کامل هر دو زبان ایرانی و ترکی بودیم که نشان دهنده تسلط زبان اسلاو در میان مردم عادی بود.
