بلشاصر

بِلْشاصَر ( عبری: בֵּלְשַׁאצַּר، نوین:  Bélšá’ṣar، طبریه ای:  Bêlešāʾṣār، یونانی: Βαλτάζαρ, Baltázar, از اکدی: 𒂗𒈗𒋀, Belsharruzur, عیناً از Bēl - šarra - uṣur, به معنای «بلِ شاه ْبان» ) [ ۱] کوچکترین پسر نبونعید، واپسین پادشاه شاهنشاهی نو - بابلی بود و در زمان نبود پدرش بر شهر شاهی می نمود؛ هرچند هرگز عناوین شاهی را نپذیرفت[ ۲] . او بسیاری را کشت و منجر به فروپاشی بابل و شکست آن بدست ایرانیان در سال ۵۳۹ پ. م شد[ ۳] . بلشاصر بعنوان شخصیت اصلی در کتاب دانیال تحت عنوان مهمانی بلشاصر ظاهر می شود[ ۴] . در میانه مهمانی بزرگ، شاه دستی که بر دیوار می نویسد را می بیند که این واژگان را دربردارد: «مِنِ، مِنِ، تِکِل، اُفَرْسین» ( به عبری: מנא מנא תקל ופרסין، mene, mene, tekel, upharsin ) که تفسیر این واژگان در کتاب دانیال، اشاره به فروپاشی و سقوط بابل و دادگری خداوند است[ ۵] . ترجمه این عبارت رمزآلود بدین شرح است: «خداوند روزهای بلشاصر را شمرد، او سنجید و یافت خواهان شهرش ( =کشورش ) را پس به پارسیان و مادیان پیشکشش کرد. »[ ۶] [ ۷]