بلده طیبه. [ ب َ دَ / دِ ی ِ طَی ْ ی ِ ب َ / ب ِ ] ( ترکیب وصفی ) شهر پاک. بلد طیب. زمین که دراو نبات بسیار روید : لقد کان لسباء فی مسکنهم آیة جنتان عن یمین و شمال کلوا من رزق ربکم و اشکروا له بلدة طیبة و رب غفور. ( قرآن 15/34 )؛ و برای سباء در مسکنشان آیتی بود دو بوستان از راست و چپ واز روزی خدایتان بخورید و او را سپاس گزارید، که شهری پاکیزه و پروردگاری آمرزنده است. و رجوع به بلدالطیب ، ذیل بلد شود. || ( اِخ ) لقب شهر همدان بوده است در عهد قاجاریه. ( از فرهنگ فارسی معین ).
