بلدرچین معمولی ( نام علمی: Coturnix coturnix ) پرنده ای کوچکی از تیره قرقاولیان، راسته ماکیان سانان است. این گونه بومی آسیا، اروپا و آفریقا است و تنها گونهٔ بلدرچین بومی ایران است. بلدرچین های اهلی از این گونه نیستند و به گونه دیگری به نام بلدرچین ژاپنی تعلق دارند. شباهت ظاهری این دو گونه قابل توجه است اما صدای آنها متفاوت است.
... [مشاهده متن کامل]
بلدرچین ها جثهٔ کوچک و خپلی دارند و زندگی بر روی زمین را ترجیح می دهند. از دانه ها و نیز حشرات و دیگر جنبندگان کوچک تغذیه می کنند. بر روی زمین لانه می سازند و بر پروازهای کوتاه و سریع قادرند. در بهار بیشتر از سوسک علفزار، حشرات و مورچه تغذیه می کنند. این غذای پر پروتئین انرژی از دست رفته در طول مهاجرت طولانی را جبران و انرژی لازم برای تولیدمثل را تأمین می کند. در بقیه سال دانه ها قسمت اعظم خوراک او را تشکیل می دهد.
این پرنده خپل و کره ای شکل است و تا حدود ۱۶ تا ۱۸ سانتیمتر رشد می کند. یک نوار سفید در بالای چشم دارد. تفاوت بلدرچین نر و ماده در پرهای سینه شان است که برای نرها حنایی رنگ و ماده ها خرمائی سوخته ( خاکستری با نقاط سیاه رنگ ) می باشد. جنس ماده بالغ سنگین تر از جنس نر است. وزن نر ۸۵ تا ۱۱۰ گرم و وزن ماده ۹۰ تا ۱۲۰ گرم است. بلدرچین با توجه به این که پرنده ای مهاجر است برخلاف دیگر ماکیان سانان بال های بلندی دارد که طول آن ها به ۳۲ تا ۳۵ سانتیمتر می رسد.
فصل زاد و ولد بر حسب موقعیت و مکان متفاوت است. بلدرچین های نر زودتر مهاجرت بهاری را آغاز کرده و برای خود قلمرویی انتخاب می کنند و پرنده ماده یک نر را به همسری انتخاب می کند. آنها لانه ای را بین علف های صخیم می سازند. بلدرچین ماده بین ۶ تا ۱۸ تخم بر روی زمین می گذارد و ۱۶ تا ۲۰ روز بر روی تخم می خوابد. پرنده نر در خوابیدن روی تخم ها مشارکت نمی کند. تخم بلدرچین کوچک است و بین ۱۵ تا ۱۸ گرم وزن دارد، سفید رنگ با خال های سیاه، قهوه ای و حتی آبی می باشد. جوجه ها در سه هفتگی می توانند پرواز کنند و در دو ماهگی توانایی مهاجرت را دارند.
بلدرچین معمولی در تابستان در نقاط مختلف آسیا و اروپا از چین گرفته تا اروپای غربی حضور دارند و شمالی ترین مرز پراکنش آنها در جنوب اسکاندیناوی و ایسلند است. در تابستان به آفریقا و برخی نقاط جنوب آسیا مهاجرت می کنند. بلدرچین ها در سراسر ایران در بهار و تابستان دیده می شوند و معدودی از آنها زمستان ها در زمین های کم ارتفاع سراسر ایران باقی می مانند.
... [مشاهده متن کامل]
بلدرچین ها جثهٔ کوچک و خپلی دارند و زندگی بر روی زمین را ترجیح می دهند. از دانه ها و نیز حشرات و دیگر جنبندگان کوچک تغذیه می کنند. بر روی زمین لانه می سازند و بر پروازهای کوتاه و سریع قادرند. در بهار بیشتر از سوسک علفزار، حشرات و مورچه تغذیه می کنند. این غذای پر پروتئین انرژی از دست رفته در طول مهاجرت طولانی را جبران و انرژی لازم برای تولیدمثل را تأمین می کند. در بقیه سال دانه ها قسمت اعظم خوراک او را تشکیل می دهد.
این پرنده خپل و کره ای شکل است و تا حدود ۱۶ تا ۱۸ سانتیمتر رشد می کند. یک نوار سفید در بالای چشم دارد. تفاوت بلدرچین نر و ماده در پرهای سینه شان است که برای نرها حنایی رنگ و ماده ها خرمائی سوخته ( خاکستری با نقاط سیاه رنگ ) می باشد. جنس ماده بالغ سنگین تر از جنس نر است. وزن نر ۸۵ تا ۱۱۰ گرم و وزن ماده ۹۰ تا ۱۲۰ گرم است. بلدرچین با توجه به این که پرنده ای مهاجر است برخلاف دیگر ماکیان سانان بال های بلندی دارد که طول آن ها به ۳۲ تا ۳۵ سانتیمتر می رسد.
فصل زاد و ولد بر حسب موقعیت و مکان متفاوت است. بلدرچین های نر زودتر مهاجرت بهاری را آغاز کرده و برای خود قلمرویی انتخاب می کنند و پرنده ماده یک نر را به همسری انتخاب می کند. آنها لانه ای را بین علف های صخیم می سازند. بلدرچین ماده بین ۶ تا ۱۸ تخم بر روی زمین می گذارد و ۱۶ تا ۲۰ روز بر روی تخم می خوابد. پرنده نر در خوابیدن روی تخم ها مشارکت نمی کند. تخم بلدرچین کوچک است و بین ۱۵ تا ۱۸ گرم وزن دارد، سفید رنگ با خال های سیاه، قهوه ای و حتی آبی می باشد. جوجه ها در سه هفتگی می توانند پرواز کنند و در دو ماهگی توانایی مهاجرت را دارند.
بلدرچین معمولی در تابستان در نقاط مختلف آسیا و اروپا از چین گرفته تا اروپای غربی حضور دارند و شمالی ترین مرز پراکنش آنها در جنوب اسکاندیناوی و ایسلند است. در تابستان به آفریقا و برخی نقاط جنوب آسیا مهاجرت می کنند. بلدرچین ها در سراسر ایران در بهار و تابستان دیده می شوند و معدودی از آنها زمستان ها در زمین های کم ارتفاع سراسر ایران باقی می مانند.
