بلدد. [ ] ( اِخ ) ( به معنی پسردشمنی یا جدال ) و او یکی از رفقای سه گانه ایوب بود و ایوب را می گفت که خداوند آنچه به تو بجا آورده است از مقتضای عدالت می باشد، و او را بلدد شوحی نیز گویند. ( از قاموس کتاب مقدس ).
