بلبل تایوانی ( نام علمی: Pycnonotus taivanus ) پرندهای از خانوادهٔ بلبلان است. این پرنده تفاوت های زیادی با دیگر خویشاوندانش یعنی کلاغها و زاغ ها دارد؛ از جمله زمین زی بودن به طوری که حتی در هنگام احساس خطر نیز دویدن را به پرواز ترجیح می دهد، داشتن صدای خوش و رنگ نخودی مایل به قهوه ای.
بلبل تایوانی پرنده ای زیرک و تا حدودی مخفی کار است و این امر مشاهده آن را در طبیعت با مشکل مواجه می سازد. از طرفی هماهنگی کامل رنگ پروبال این پرنده با محیط زیست آن و نیز عدم پرواز در ارتفاع بالا، امکان مشاهده آن را در زیستگاه های طبیعی اش کاهش می دهد. از این رو باور عمومی این است که این پرنده از جمعیت و تراکم نسبتاً پایینی برخوردار است.
بلبل تایوانی ۲۵ سانتیمتر طول دارد و طول پای آن به ۴۱ میلی متر می رسد. تارک سر و نوکش سیاه و بلند با اندکی خمیدگی رو به پایین است. رنگ بدن و سینه اش سفید متمایل به طوسی و خاکستری است، صورت کمرنگ تر و از پایهٔ نوک تا چشم ها لکه سیاه رگه مانند دیده می شود. بال ها پهن با دو رنگ نخودی در سمت بازوی بال و سبز مغز پسته ای در نوک بال که در پرواز مشخص می شوند. پاهای آن بلند و برای دویدن در بیابان تکامل یافته است. در واقع بیشتر به هدهد و چکاوک هدهدی شبیه است تا بلبل ها.
این پرنده در زمان خطر روی زمین و لابه لای بوته ها به طور زیگزاگی می دود و سرعت دویدن آن حدود ۲۰ کیلومتر در ساعت است. بلبل تایوانی پروازهای بلند و طولانی ندارد و معمولاً در ارتفاع پایین تر از ۱۰ متر پرواز می کند و در موقع نشستن فاصله ای طولانی را می دود. جوجه آن زمانی که احساس خطر کند در لانه بی حرکت می ماند یا اگر از آشیانه خارج شده باشد، خود را در میان بوته ها مخفی می کند. این پرنده قبل از ورود به آشیانه خوب اطراف را زیر نظر می گیرد تا با ورودش به آشیانه جوجه ها به خطر نیافتند. همچنین معمولاً پدر و مادر توجه دشمنان را به خود جلب می کنند تا خطری جوجه ها را تهدید نکند. پرنده نر و ماده هر دو آواز خوانند و در فصل زادآوری بر سرشاخه بوته های بلند به ویژه قیچ نشسته و با صدای بلندی آواز بلندی سر می دهند. این آواز یکنواخت بوده و به صورت Trrr Trrrr Trrrr شنیده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبلبل تایوانی پرنده ای زیرک و تا حدودی مخفی کار است و این امر مشاهده آن را در طبیعت با مشکل مواجه می سازد. از طرفی هماهنگی کامل رنگ پروبال این پرنده با محیط زیست آن و نیز عدم پرواز در ارتفاع بالا، امکان مشاهده آن را در زیستگاه های طبیعی اش کاهش می دهد. از این رو باور عمومی این است که این پرنده از جمعیت و تراکم نسبتاً پایینی برخوردار است.
بلبل تایوانی ۲۵ سانتیمتر طول دارد و طول پای آن به ۴۱ میلی متر می رسد. تارک سر و نوکش سیاه و بلند با اندکی خمیدگی رو به پایین است. رنگ بدن و سینه اش سفید متمایل به طوسی و خاکستری است، صورت کمرنگ تر و از پایهٔ نوک تا چشم ها لکه سیاه رگه مانند دیده می شود. بال ها پهن با دو رنگ نخودی در سمت بازوی بال و سبز مغز پسته ای در نوک بال که در پرواز مشخص می شوند. پاهای آن بلند و برای دویدن در بیابان تکامل یافته است. در واقع بیشتر به هدهد و چکاوک هدهدی شبیه است تا بلبل ها.
این پرنده در زمان خطر روی زمین و لابه لای بوته ها به طور زیگزاگی می دود و سرعت دویدن آن حدود ۲۰ کیلومتر در ساعت است. بلبل تایوانی پروازهای بلند و طولانی ندارد و معمولاً در ارتفاع پایین تر از ۱۰ متر پرواز می کند و در موقع نشستن فاصله ای طولانی را می دود. جوجه آن زمانی که احساس خطر کند در لانه بی حرکت می ماند یا اگر از آشیانه خارج شده باشد، خود را در میان بوته ها مخفی می کند. این پرنده قبل از ورود به آشیانه خوب اطراف را زیر نظر می گیرد تا با ورودش به آشیانه جوجه ها به خطر نیافتند. همچنین معمولاً پدر و مادر توجه دشمنان را به خود جلب می کنند تا خطری جوجه ها را تهدید نکند. پرنده نر و ماده هر دو آواز خوانند و در فصل زادآوری بر سرشاخه بوته های بلند به ویژه قیچ نشسته و با صدای بلندی آواز بلندی سر می دهند. این آواز یکنواخت بوده و به صورت Trrr Trrrr Trrrr شنیده می شود.
wiki: بلبل تایوانی