بلاچین. [ ب َ ] ( نف مرکب ) بلاچیننده. بلاگردان. || کنایه از صدقه و قربانی باشد. ( از آنندراج ) : شکر می شد لب او را بلاچین که حرفش بود همچون نام شیرین.
فوقی یزدی ( از آنندراج ).
فرهنگ فارسی
بلاگردان ( اسم ) بلا گردان بلا چیننده ٠ بلا گردان ٠ یا کنایه از صدقه و قربانی شد ٠