بلاغت کردن

لغت نامه دهخدا

بلاغت کردن. [ ب َ غ َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) بالغ شدن طفل. ( آنندراج ) :
چون بریش آمد و بلاغت کرد
مردم آمیز و مهرجوی بود.

سعدی.

( مصدر ) بالغ شدن کودک :( چون بریش آمد و بلاغت کرد مردم آمیز و مهر جوی بود. ) ( سعدی )

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید