بلاد شام ( به عربی: بِلَاد الشَّام، آوانگاری: Bilād al - Shām ) که در منابع انگلیسی زبان غالباً به عنوان سوریه اسلامی یا صرفاً سوریه از آن یاد می شود، استانی در خلافت های مسلمان راشدین، امویان، عباسیان و فاطمیان بود. تقریباً با اسقف شرق بیزانس که توسط مسلمانان در ۶۳۴–۶۴۷ میلادی فتح شد، مطابقت داشت. در زمان امویان ( ۶۶۱–۷۵۰ ) بلاد شام استان شهری خلافت بود و محلات مختلف در سراسر استان به عنوان مقر خلفا و شاهزادگان اموی عمل می کرد.
... [مشاهده متن کامل]
بلاد شام ابتدا در چهار اجناد ( منطقه نظامی؛ جند مفرد ) فلسطین ( فلسطین ) ، العردون ( اردن ) ، دمشق ( دمشق ) و حمص ( حمص ) بین سالهای ۶۳۷ و ۶۴۰ توسط خلیفه عمر برای پیگیری فتوحات مسلمانان سازماندهی شد. جند قنسرین توسط خلفای معاویه یکم ( ۶۶۱–۶۸۰ ) یا یزید یکم ( ۶۸۰–۶۸۳ ) ، جند جزیره ( بین النهرین ) توسط خلیفه عبدالملک بن مروان در سال ۶۹۲ به عنوان استانی مستقل از قنسرین بین النهرین ساخته شد. در سال ۷۸۶ جند العواصم و الثغور از منطقه مرزی شمالی قنسرین توسط خلیفه هارون الرشید تأسیس شد. با فروپاشی حکومت متمرکز عباسیان بر بلاد شام در قرن دهم، کنترل بر منطقه توسط چندین قدرت تقسیم شد و اجناد تنها نماینده تقسیمات اسمی بود. عباسیان و خلافت فاطمی مستقر در مصر تا زمان تهاجمات صلیبیون به مناطق ساحلی در سال ۱۰۹۹ به رسمیت شناختن این استان و اجناد آن ادامه دادند.
نام "بلاد شام" در عربی به "منطقه چپ" ترجمه می شود. این نام از دیدگاه مردم حجاز ( غرب عربستان ) که خود را رو به طلوع خورشید می دانستند، نامگذاری شد که منطقه سوریه در سمت چپ و در یمن ( "منطقه دست راست" ) سمت راست آنها قرار داشت.
پس از تحکیم هژمونی اسلامی بر شبه جزیره عربستان و قبایل عرب کوچ نشین آن در جنگ های ارتداد ۶۳۲–۶۳۳، خلیفه ابوبکر ( ۶۳۲–۶۳۴ ) اهداف دولت نوپای مسلمان را به سمت فتح سوریه معطوف کرد. به گفته مورخ فرد دانر فتح در سه مرحله اصلی آشکار شد. در مرحله اول، ابوبکر در اواخر سال ۶۳۳ چهار لشکر از مدینه به رهبری فرماندهان عمرو عاص، یزید بن ابی سفیان، شرحبیل بن حسنه که همگی از پیشگامان مبارزه جنگ های ارتداد بودند و ابوعبیده جراح صحابی پیشرو محمد از مدینه اعزام کرد. ممکن است ابوعبیده تا سال ۶۳۶ اعزام نشده باشد. هر فرمانده به منطقه متفاوتی منصوب شد، عمرو به فلسطین، یزید در بلقا ( ماوراء اردن مرکزی ) ، شرحبیل به الشراط ( جنوب ماوراء اردن ) و ابوعبیده به تصرف زمین های غسانیان در بلندی های جولان. فرماندهان مسلمان عمدتاً با پادگان های محلی درگیر درگیری های کوچک در حومه جنوبی سوریه بودند. هدف مسلمانان در آغاز فتح احتمالاً این بود که عشایر عرب زبان نیمه کوچ نشین و عشایر مستقر در حاشیه صحرای جنوب سوریه را تحت کنترل خود درآورند.
... [مشاهده متن کامل]
بلاد شام ابتدا در چهار اجناد ( منطقه نظامی؛ جند مفرد ) فلسطین ( فلسطین ) ، العردون ( اردن ) ، دمشق ( دمشق ) و حمص ( حمص ) بین سالهای ۶۳۷ و ۶۴۰ توسط خلیفه عمر برای پیگیری فتوحات مسلمانان سازماندهی شد. جند قنسرین توسط خلفای معاویه یکم ( ۶۶۱–۶۸۰ ) یا یزید یکم ( ۶۸۰–۶۸۳ ) ، جند جزیره ( بین النهرین ) توسط خلیفه عبدالملک بن مروان در سال ۶۹۲ به عنوان استانی مستقل از قنسرین بین النهرین ساخته شد. در سال ۷۸۶ جند العواصم و الثغور از منطقه مرزی شمالی قنسرین توسط خلیفه هارون الرشید تأسیس شد. با فروپاشی حکومت متمرکز عباسیان بر بلاد شام در قرن دهم، کنترل بر منطقه توسط چندین قدرت تقسیم شد و اجناد تنها نماینده تقسیمات اسمی بود. عباسیان و خلافت فاطمی مستقر در مصر تا زمان تهاجمات صلیبیون به مناطق ساحلی در سال ۱۰۹۹ به رسمیت شناختن این استان و اجناد آن ادامه دادند.
نام "بلاد شام" در عربی به "منطقه چپ" ترجمه می شود. این نام از دیدگاه مردم حجاز ( غرب عربستان ) که خود را رو به طلوع خورشید می دانستند، نامگذاری شد که منطقه سوریه در سمت چپ و در یمن ( "منطقه دست راست" ) سمت راست آنها قرار داشت.
پس از تحکیم هژمونی اسلامی بر شبه جزیره عربستان و قبایل عرب کوچ نشین آن در جنگ های ارتداد ۶۳۲–۶۳۳، خلیفه ابوبکر ( ۶۳۲–۶۳۴ ) اهداف دولت نوپای مسلمان را به سمت فتح سوریه معطوف کرد. به گفته مورخ فرد دانر فتح در سه مرحله اصلی آشکار شد. در مرحله اول، ابوبکر در اواخر سال ۶۳۳ چهار لشکر از مدینه به رهبری فرماندهان عمرو عاص، یزید بن ابی سفیان، شرحبیل بن حسنه که همگی از پیشگامان مبارزه جنگ های ارتداد بودند و ابوعبیده جراح صحابی پیشرو محمد از مدینه اعزام کرد. ممکن است ابوعبیده تا سال ۶۳۶ اعزام نشده باشد. هر فرمانده به منطقه متفاوتی منصوب شد، عمرو به فلسطین، یزید در بلقا ( ماوراء اردن مرکزی ) ، شرحبیل به الشراط ( جنوب ماوراء اردن ) و ابوعبیده به تصرف زمین های غسانیان در بلندی های جولان. فرماندهان مسلمان عمدتاً با پادگان های محلی درگیر درگیری های کوچک در حومه جنوبی سوریه بودند. هدف مسلمانان در آغاز فتح احتمالاً این بود که عشایر عرب زبان نیمه کوچ نشین و عشایر مستقر در حاشیه صحرای جنوب سوریه را تحت کنترل خود درآورند.
