بلابل
لغت نامه دهخدا
بلابل. [ ب ُ ب ِ ] ( ع ص ، اِ ) مرد سبک گیر. ( منتهی الارب ). مرد سبک دست که چیزی بر او مخفی نماند. || شخص سبک و چست در سفر و کمک کننده. ( از ذیل اقرب الموارد بنقل از لسان ). ج ، بَلابل. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید