بلا لیندر ( به مجاری: Linder Béla ) ( زاده ۱۰ فوریه ۱۸۷۶ در بوداپست – درگذشته ۱۵ آوریل ۱۹۶۲ در بلگراد ) سرهنگ توپخانه، وزیر جنگ دولت میهای کارویی، وزیر سیار دولت دِنِش برینکِی، وابستهٔ نظامی جمهوری شورایی مجارستان در وین و شهردار شهر پِچ در زمان اشغال صربستان بود.
... [مشاهده متن کامل]
پدر بلا لیندر، یک کاتولیک رومی بود و در خاطرات پرنس لایوش ویندیش گرتس از او چنین یاد شده: «او یکی از نزدیکان مورد اعتماد وارث تاج و تخت پادشاهی، فرانتس فردیناند بود که پس از ترورش، لیندر را از ستاد کل اخراج کردند. »
بلا لیندر در جنگ جهانی اول سرهنگ توپخانه بود، پس از سه سال خدمت در جبهه، در تابستان ۱۹۱۷، به عنوان فرمانده برندهٔ چند نشان توپخانه شد. در ۳۱ اکتبر ۱۹۱۸، در زمان انقلاب گل مروارید، به دلیل ارتباطات شخصی، ناگهان از درجهٔ سرهنگی به وزیر جنگ ارتقا یافت و در ۲ نوامبر مقابل پارلمان با کراوات سرخ به دولت کارویی سوگند یاد کرد. او سخنرانی خود را بر ضد جنگ ایراد کرد: «هزاران سال سنت، هزاران سال بندگی، هزاران سال استبداد باید نابود شود. جنگ پنج سال طول کشید، جان هزاران هزار نفر لازم بود تا از دل آن یک زندگی پیروزمندانه جدید شکل بگیرد. این زندگی پیروزمندانه جدید در روح پاسیفیسم متولد می شود. » پس از آن جملات معروفش را بیان کرد: «دیگر به ارتش نیاز نیست. هرگز نمی خواهم سربازی ببینم». پس از سخنرانی لیندر، کارویی سعی کرد سخنان وزیر جنگ را به شیوه ای معنی دار توضیح دهد. لیندر متوجه عدم تناسب خود برای چنین کار دشواری شد و یک هفته بعد استعفا داد، که توسط دولت پذیرفته شد.
ارتش سلطنتی مجارستان در کودتای انقلاب گل مروارید هنوز بیش از ۱٬۴۰۰٬۰۰۰ سرباز داشت. کارویی با دستور خلع سلاح ارتش مجارستان مقابل خواست وودرو ویلسون رئیس جمهور ایالات متحده برای تحقق پاسیفیسم تسلیم شد. این امر به رهبری بلا لیندر در بامداد ۳ نوامبر انجام گرفت. با حکم خلع سلاح، مجارستان به نقطهٔ کاملاً آسیب پذیری رسید و بلافاصله پس از آن بود که چک ها، صرب ها و رومانیایی ها با استفاده از این فرصت منحصر به فرد اشغال مجارستان را آغاز کردند. به موجب آتش بس بلگراد در ۱۳ نوامبر که کارویی با متفقین به امضا رساند، ارتش مجارستان به شش لشکر پیاده و دو سواره محدود شد و خطوط مرزی موقتی در کنترل مجارستان باقی می ماند. به موجب این قرارداد، نیروهای صربستان و فرانسه از جنوب پیشروی کرده و کنترل بانات و کرواسی را در دست گرفتند، چکسلواکی نیز شمال مجارستان و بخشی از دامنه های کوه های کارپات را اشغال کرد و نیروهای رومانی مجاز به پیشروی تا رود ماروش بودند. با این وجود، یک روز پس از امضای قرارداد، صربستان تا شهر پچ پیشروی کرد. در زمان حاکمیت دولت صلح طلب کارویی، مجارستان کنترل تقریباً ۷۵ درصد از خاک خود را در پیش از جنگ جهانی اول به مساحت ۴۱۱٬۳۲۵ کیلومتر مربع بدون مقاومت مسلحانه از دست داد و در معرض اشغال خارجی قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
پدر بلا لیندر، یک کاتولیک رومی بود و در خاطرات پرنس لایوش ویندیش گرتس از او چنین یاد شده: «او یکی از نزدیکان مورد اعتماد وارث تاج و تخت پادشاهی، فرانتس فردیناند بود که پس از ترورش، لیندر را از ستاد کل اخراج کردند. »
بلا لیندر در جنگ جهانی اول سرهنگ توپخانه بود، پس از سه سال خدمت در جبهه، در تابستان ۱۹۱۷، به عنوان فرمانده برندهٔ چند نشان توپخانه شد. در ۳۱ اکتبر ۱۹۱۸، در زمان انقلاب گل مروارید، به دلیل ارتباطات شخصی، ناگهان از درجهٔ سرهنگی به وزیر جنگ ارتقا یافت و در ۲ نوامبر مقابل پارلمان با کراوات سرخ به دولت کارویی سوگند یاد کرد. او سخنرانی خود را بر ضد جنگ ایراد کرد: «هزاران سال سنت، هزاران سال بندگی، هزاران سال استبداد باید نابود شود. جنگ پنج سال طول کشید، جان هزاران هزار نفر لازم بود تا از دل آن یک زندگی پیروزمندانه جدید شکل بگیرد. این زندگی پیروزمندانه جدید در روح پاسیفیسم متولد می شود. » پس از آن جملات معروفش را بیان کرد: «دیگر به ارتش نیاز نیست. هرگز نمی خواهم سربازی ببینم». پس از سخنرانی لیندر، کارویی سعی کرد سخنان وزیر جنگ را به شیوه ای معنی دار توضیح دهد. لیندر متوجه عدم تناسب خود برای چنین کار دشواری شد و یک هفته بعد استعفا داد، که توسط دولت پذیرفته شد.
ارتش سلطنتی مجارستان در کودتای انقلاب گل مروارید هنوز بیش از ۱٬۴۰۰٬۰۰۰ سرباز داشت. کارویی با دستور خلع سلاح ارتش مجارستان مقابل خواست وودرو ویلسون رئیس جمهور ایالات متحده برای تحقق پاسیفیسم تسلیم شد. این امر به رهبری بلا لیندر در بامداد ۳ نوامبر انجام گرفت. با حکم خلع سلاح، مجارستان به نقطهٔ کاملاً آسیب پذیری رسید و بلافاصله پس از آن بود که چک ها، صرب ها و رومانیایی ها با استفاده از این فرصت منحصر به فرد اشغال مجارستان را آغاز کردند. به موجب آتش بس بلگراد در ۱۳ نوامبر که کارویی با متفقین به امضا رساند، ارتش مجارستان به شش لشکر پیاده و دو سواره محدود شد و خطوط مرزی موقتی در کنترل مجارستان باقی می ماند. به موجب این قرارداد، نیروهای صربستان و فرانسه از جنوب پیشروی کرده و کنترل بانات و کرواسی را در دست گرفتند، چکسلواکی نیز شمال مجارستان و بخشی از دامنه های کوه های کارپات را اشغال کرد و نیروهای رومانی مجاز به پیشروی تا رود ماروش بودند. با این وجود، یک روز پس از امضای قرارداد، صربستان تا شهر پچ پیشروی کرد. در زمان حاکمیت دولت صلح طلب کارویی، مجارستان کنترل تقریباً ۷۵ درصد از خاک خود را در پیش از جنگ جهانی اول به مساحت ۴۱۱٬۳۲۵ کیلومتر مربع بدون مقاومت مسلحانه از دست داد و در معرض اشغال خارجی قرار گرفت.
