بغیه
لغت نامه دهخدا
بغیة. [ ب ِ / ب ُغ ْ ی َ ] ( ع اِ ) حاجت و مطلوب. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). حاجت. ( محمودبن عمر ) : و به بغیة و مطلوب و مقصود خود فیروز و محفوظ باد. ( تاریخ قم ص 10 ).
بغیة. [ ب َ غی ی َ ] ( ع اِ ) مطلوب و حاجت. ( منتهی الارب ). || گمشده ای که آنرا جویند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || طلایه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( مهذب الاسماء ). ج ، بغایا.
بغیة. [ ب ُغ ْ /ب ِغ ْ ی َ ] ( ع مص ) بَغْی. بُغَی. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به مصادر مذکور شود.
فرهنگ فارسی
( اسم ) آرزو خواهش دلخواه .
فرهنگ معین
پیشنهاد کاربران
بُغیه یعنی گنجه دیواری. برای نگه داری هر چیزی مانند خوراکی. این با بُقچه ( بُغچه ) و باغ از یک ریشه است. بقچه هم بهترست بغچه نوشته شود.