بغپور. [ ب َ ] ( اِخ ) فغفور. مرکب از: بَغ + پور، پسر خدا، لقبی که ایرانیان بشاهان چین داده اند و معرب آن فغفور است.( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). و رجوع به فرهنگ ایران باستان ص 87 و کرد و پیوستگی نژادی آن ص 29 شود.
فرهنگ معین
(بَ ) (اِمر. )۱ - پسر خدا.۲ - لقب پادشاهان چین . فغفور و فغپور هم گفته اند.
