بغر
لغت نامه دهخدا
بغر. [ ب َ / ب َ غ َ ] ( ع اِ ) دفعه ای سخت از باران. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ). باران سخت ناگهانی. ( ناظم الاطباء ).
بغر. [ ب َ غ َ ] ( ع اِ ) تشنگی که از آب نرودیا بیماری تشنگی که شتر در آن بمیرد: عیر رجل من قریش فقیل له مات ابوک بشماً و ماتت امک بغراً. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). علتی است که شتر را پیدا شود چندانکه آب خورد سیر نشود. ( مؤید الفضلاء ).تشنگی که سیر نشود از آب. ( مهذب الاسماء ). || آب ناگوارد که از خوردن آن ستور به بیماری بغر مبتلا گردد. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). آب بد که تشنگی افزاید چرنده ها را. || پراکنده شدن در هر جانب : تفرقوا شغر بغر . ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ).
بغر.[ ب َ غ َ ] ( ع مص ) به بیماری بغر مبتلا شدن شتر، بغرالبعیر بغراً. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). || سخت تشنه شدن. ( زوزنی ). آشامیدن آب و سیر نشدن. ( از اقرب الموارد ).
بغر. [ ب َ غ ِ ] ( ع ص ) شتری که به بیماری بغر مبتلا شده باشد. ج ، بَغاری ̍ و بُغاری ̍. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ).
بغر. [ ب َ ] ( ع مص ) سخت باریدن باران به یک دفعه ، بغرت السماء بغراً. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( ازآنندراج ). || نرم گردانیدن باران زمین را. ( مؤید الفضلاء ). || آب دادن زمین را: بغر الارض. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید