[ویکی فقه] بغدادی حائری، درویش علی بن الحسین بن علی بن محمد ، عالم و ادیب و شاعر و مؤلف شیعی در قرن سیزدهم می باشد.
← محل ولادت بغدادی حائری، در ۱۲۲۰ در بغداد به دنیا آمد و ادبیات عربی را در زادگاه خود فرا گرفت. ← هجرت به کربلا پس از آن که پدر و مادر و بستگان او بر اثر طاعون درگذشتند، در ۱۲۴۶ به کربلا رفت و در آن جا ساکن شد. ← تدریس در کربلا وی، علاوه بر ادامه تحصیل نزد عالمان بزرگ کربلا، خود به تدریس علوم عربی پرداخت و چندین سال مدرّس مبرّز این علوم در کربلا بود. ← اساتید از جمله استادان او در منقول و معقول از ملامحمد صالح برغانی (متوفی ۱۲۷۱) و میرزا عبدالوهّاب برغانی می توان نام برد. ← مبارزه با شیخیه بغدادی در مبارزه با شیخیّه فعالیت جدی داشت و از توانایی ادبی و قوّت فصاحت خود در این راه بهره می برد. ← وفات درگذشت او، به گواهی بیش تر منابع، در ۱۲۷۷ در کربلا روی داده است. آثار بغدادی او شعر نیکو می سرود و از اشعارش تخمیس قصیده معروف فرزدق در مدح امام سجّاد علیه السلام و دو شعر دیگر، در رثای شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر و شیخ محمدتقی برغانی شهید ثالث ، مشهور است. هم چنین کتاب های زیادی در کلام شیعی و مناقب معصومین و شرح ادعیه و نحو (شرح بر مغنی اللبیب ابن هشام) نگاشته و دیوان شعری نیز از او برجای مانده است. فرزند بغدادی فرزند بغدادی حائری، شیخ احمد نیز عالمی متبحّر و پر تألیف و منزوی بوده است. وی در ۱۲۶۲ در کربلا زاده شد و علوم دینی را نزد پدر و سایر استادان فرا گرفت و بیش تر عمر خود را به تألیف کتاب هایی در تاریخ و مناقب و سیره و اخلاق و حدیث گذراند. از جمله کتاب های وی کنز الادیب فی کلّ فنٍّ عجیب در هفت جلد است که در طول سی سال درباره موضوعات مختلف، از جمله طبّ نگاشته است. او در همین کتاب شرح حال پدر خود را به تفصیل آورده است. ترجمه عربی مجالس المؤمنین قاضی نورالله شوشتری را نیز به او نسبت داده اند. شیخ احمد در ۱۳۲۷ یا ۱۳۲۹ در کربلا در گذشت. نویسندگان کتب تراجم ، غالباً مقام علمی و تقوای این پدر و پسر را ستوده اند. فهرست منابع (۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة، جزء ۱: نقباء البشر فی القرن الرابع عشر. (۳) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، مصفی المقال فی مصنفی علم الرجال، چاپ احمد منزوی، تهران ۱۳۳۷ ش. (۴) محسن امین، اعیان الشیعة، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۵) عبدالحسین امینی، شهداءالفضیلة، قم ۱۳۵۲ ش. (۶) محمد بن علی حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء والادباء، قم ۱۴۰۵. (۷) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة، جزء ۲: الکرام البررة، مشهد ۱۴۰۴؛
← محل ولادت بغدادی حائری، در ۱۲۲۰ در بغداد به دنیا آمد و ادبیات عربی را در زادگاه خود فرا گرفت. ← هجرت به کربلا پس از آن که پدر و مادر و بستگان او بر اثر طاعون درگذشتند، در ۱۲۴۶ به کربلا رفت و در آن جا ساکن شد. ← تدریس در کربلا وی، علاوه بر ادامه تحصیل نزد عالمان بزرگ کربلا، خود به تدریس علوم عربی پرداخت و چندین سال مدرّس مبرّز این علوم در کربلا بود. ← اساتید از جمله استادان او در منقول و معقول از ملامحمد صالح برغانی (متوفی ۱۲۷۱) و میرزا عبدالوهّاب برغانی می توان نام برد. ← مبارزه با شیخیه بغدادی در مبارزه با شیخیّه فعالیت جدی داشت و از توانایی ادبی و قوّت فصاحت خود در این راه بهره می برد. ← وفات درگذشت او، به گواهی بیش تر منابع، در ۱۲۷۷ در کربلا روی داده است. آثار بغدادی او شعر نیکو می سرود و از اشعارش تخمیس قصیده معروف فرزدق در مدح امام سجّاد علیه السلام و دو شعر دیگر، در رثای شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر و شیخ محمدتقی برغانی شهید ثالث ، مشهور است. هم چنین کتاب های زیادی در کلام شیعی و مناقب معصومین و شرح ادعیه و نحو (شرح بر مغنی اللبیب ابن هشام) نگاشته و دیوان شعری نیز از او برجای مانده است. فرزند بغدادی فرزند بغدادی حائری، شیخ احمد نیز عالمی متبحّر و پر تألیف و منزوی بوده است. وی در ۱۲۶۲ در کربلا زاده شد و علوم دینی را نزد پدر و سایر استادان فرا گرفت و بیش تر عمر خود را به تألیف کتاب هایی در تاریخ و مناقب و سیره و اخلاق و حدیث گذراند. از جمله کتاب های وی کنز الادیب فی کلّ فنٍّ عجیب در هفت جلد است که در طول سی سال درباره موضوعات مختلف، از جمله طبّ نگاشته است. او در همین کتاب شرح حال پدر خود را به تفصیل آورده است. ترجمه عربی مجالس المؤمنین قاضی نورالله شوشتری را نیز به او نسبت داده اند. شیخ احمد در ۱۳۲۷ یا ۱۳۲۹ در کربلا در گذشت. نویسندگان کتب تراجم ، غالباً مقام علمی و تقوای این پدر و پسر را ستوده اند. فهرست منابع (۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة، جزء ۱: نقباء البشر فی القرن الرابع عشر. (۳) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، مصفی المقال فی مصنفی علم الرجال، چاپ احمد منزوی، تهران ۱۳۳۷ ش. (۴) محسن امین، اعیان الشیعة، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۵) عبدالحسین امینی، شهداءالفضیلة، قم ۱۳۵۲ ش. (۶) محمد بن علی حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء والادباء، قم ۱۴۰۵. (۷) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة، جزء ۲: الکرام البررة، مشهد ۱۴۰۴؛