بطله

لغت نامه دهخدا

( بطلة ) بطلة. [ ب َ طَ ل َ ] ( ع ص ) زن دلیر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ): امراة بطلة؛ زن شجاع دلاور. ( ناظم الاطباء ). || ساحران. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). مردم ساحر و جادوگر. ( ناظم الاطباء ).

بطلة. [ ب َ طَ ل َ ]( ع ص ) تأنیث بَطَل و از آن است : کانت فلانة شجاعة بطلة. ج ، بطلات. ( از اقرب الموارد ). || ج ِ باطل : اینان طلبه نیستند بطله اند. ( یادداشت مؤلف ).

پیشنهاد کاربران

بپرس