بضیع

لغت نامه دهخدا

بضیع. [ ب َ ] ( ع اِ ) آداک و خشکی میان دریا. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). جزیره واقعدر دریا. ( از اقرب الموارد ). || خوی روان شده از آدمی و ستور. || دریا. || آب گوارا. || شریک. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ج ، بُضعْ ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || گوشت ، یقال : دابة کثیرة البضیع؛ یعنی ستور پرگوشت و رجل حاظی البضیع؛ یعنی مرد آکنده گوشت. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ). رجل کثیرة البضیع و رجل حاظی البضیع؛ ای سمین. ( اقرب الموارد ). ج ِ بضعة و این جمعی نادر است مانند رهین ج ِ رهن و معیز ج ِ معز و کلیب ج ِ کلب. ( یادداشت مؤلف ).
بضیع. [ ب َ ] ( اِخ ) لشکرگاهی متصل به یمن غیر جده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
بضیع. [ ب َ ] ( اِخ ) کوهی است. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( منتهی الارب ).
بضیع. [ ب ُ ض َ ] ( اِخ ) موضعی یا کوهی است بشام. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
بضیع. [ ب ُ ض َ ] ( اِخ ) موضعی است بر چپ شهر جار. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس