بضوض

لغت نامه دهخدا

بضوض.[ ب َ ] ( ع ص ) بئر بضوض ؛ چاه کم آب. ج ، بِضاض. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ).

بضوض. [ ب ُ ] ( ع مص ) بَض . ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به بض در تمام معانی شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس