چو کاوس گفتار خسرو [کی...] شنید
رخانش بکردار گل بشکفید.
فردوسی.
چو گل بشکفید از مل سالخوردرخ نامداران و شاه نبرد.
فردوسی.
گلی بد که شب تافتی چون چراغ بروزی دو ره بشکفیدی بباغ.
اسدی ( گرشاسب نامه ).
چون آن بدید شادمان گشت و روحش چون گل بشکفید. ( اسکندر نامه نسخه خطی سعید نفیسی ).... و گنبد گل سرخ که تمام بشکفیده نباشد. ( ذخیره خوارزمشاهی ).|| بمجاز شادمانه شدن. بشاش گشتن :
پسر نیز چون چهره باب دید
دلش در تن از خرمی بشکفید.
( یوسف و زلیخا ).
و رجوع به بشکفیدن و شکفتن شود.