بشکافتن

لغت نامه دهخدا

بشکافتن. [ ب ِ ت َ ] ( مص ) ترکیدن. کفیدن. چاک شدن. شکافته شدن. تفتیق. ( زوزنی ). تفلیق. ( زوزنی ). انشقاق. تشقیق. رجوع بشکافتن شود :
می خورم تا چو مار بشکافم
می خورم تا چو خی برآماسم.
ابوشکور.
هر آنکس که آواز او [لهراسب ] یافتی
به تنش اندرون زهر بشکافتی.
فردوسی.
خروش پیاده فغان سوار
همی سنگ بشکافت در کوهسار.
فردوسی.

گویش مازنی

/beshkaaften/ شکافتن – بازکردن

پیشنهاد کاربران

بپرس