بشرات
لغت نامه دهخدا
پیشنهاد کاربران
منطقه «بشرات» Alpujarras در ارتفاع بالایی در میان کوه های یخ یا سیرا نوادا Sierra nivada و دریای مدیترانه قرار گرفته و طول آن در حدود نوزده مایل است و شامل روستاهای زیادی است که اعراب در آن زندگی می نمودند این مناطق به دلیل ناهمواری و صعب الوصول بودن، پناهگاه فراریان اندلسی بود که نصرانی شدن را رد کرده و درصدد مقاومت با حکومت اسپانیایی برآمده بودند. ساکنان این مناطق با کمک تازه واردین به آماده سازی دفاعی روستاها و شهرهای خود و جمع آوری پول و سلاح به جهت یورش همه جانبه به مناطق اسپانیایی و قطع راه های ارتباطی آنها مبادرت نمودند و شهر «گونجار» را که مکانی تسخیر ناپذیر در دامنه کوهخ Sierra nivada بود، به عنوان مرکز خود قرار دادند.
... [مشاهده متن کامل]
هنگامی که اخبار این قیام به گوش فرمانروای اسپانیا رسید، ملکه ایزابل نیرویی به رهبری «کنت دو تندیا» و «گان سالو دو کردوبا» Gonsalvo de Cordoba» به جهت خاتمه دادن به قیام ـ پیش از وخیم شدن اوضاع ـ روانه نمود. این حمله متوجه شهر گونجار بود. برخی از افراد او در خندق هایی که اهالی شهر کنده سپس با نی و گیاه پوشانده بودند سقوط نمودند. اما «گان سالو دو کردوبا» رهبر حمله با بهره گیری از توان سازماندهی در صفوف سربازان خود، شهر را محاصره و پس از رسیدن نیروهای کمکی آن را مجبور به تسلیم نمود. آنها داخل شهر شدند و همه زنان و کودکان و سالخوردگان شهر را از دم تیغ گذراندند. اگرچه مردانشان پیش از حمله فوق در کوه ها گرد هم آمده بودند. اسپانیایی ها به این کار بسنده ننمودند بلکه خانه ها را بر سر ساکنان آن خراب نموده و همه آنها را سوزاندند. ( 54 )
فرمانده نظامی با ورود به دیگر مناطق قیام آنچه را که در شهر گونجار انجام داده بود تکرار نمود اما به جهت ناهمواری منطقه و ترس دائم از کمین هایی که پیشرفت کارشان را در نهایت سختی قرار داده بود، قادر به پیروزی روشنی نبودند. لذا از شاه فردیناند تقاضای کمک نمودند. فردیناند خود با ارتشی بزرگ در سال 906 هـ / فوریه 1500 م و به همراه گروهی از افسران و سواران و بزرگان و اسپانیایی ها به آنجا آمد. این حمله از مناطق انقلابی آغاز گردید و شامل شهرهای «اندرش» Andarax «لانخرون» Lanjaron لوشار Luchar «موندونگار» Monoejar «بلیف» Belefiyuc و غیره می گردید. شورشیان متوجه شدند که با توجه به نیروی قدرتمند فوق و به کار گیری شیوه های خشن و تنبیه ساکنان بی دفاع قادر به استمرار مقاومت نمی باشند. لذا صلح با شاه فردیناند را پذیرفته و پس از گفتگوهای فراوان موافقت کردند که در مقابل توقف کشتار، پنجاه هزار «دوکات» Docados ( که سکه طلای اسپانیای قدیم بود و در دوره های زمانی مختلف ارزش آن تغییر می نمود ) پرداخته و سلاح و تدارکات دفاعی خود را تسلیم نمایند. در مقابل پادشاه وعده رعایت برخی از شرایط معاهده تسلیم غرناطه را داد. ( 46 )
عملیات فرونشاندن قیام بشرات در حدود یک سال به طول انجامید و در این مدت «شاه فردیناند» به منظور اشراف بر اوامر خود درباره نصرانی کردن اندلسی ها و جمع آوری سلاح های ایشان در غرناطه ماند. اهالی شهر از کشتار وحشیانه ای که در جریان سرکوب قیام اهالی غرناطه روی داده بود به وحشت افتاده بودند و خود را عاجز از ایستادگی در مقابل فعالیت های رعب انگیز حکومت دیدند. اما این اعمال اعراب دیگر مناطق را به وحشت نینداخت بلکه ایشان را به برداشتن سلاح و مقاومت ترغیب نمود. آنها یقین داشتند که آنچه بر سر اهالی بشرات و غرناطه رفت بزودی بر سر آنها خواهد آمد و ایستادگی در برابر دشمن را تنها راه ممکن در دفاع از ملیت، دین و موجودیت خود یافتند. از این رو قیام ها و جنبش های مقاومت متعددی در مناطق وسیعی در جنوب اسپانیا مانند «سیرا دی فلابرس» Sierra de los filabers در ایالت «مریه» و «دیار آش» Guadix و بسطه Baza و منطقه کوهستانی مشرف بر شهر «رنده» یعنی «سیرا دی رنده» Sierra de Ronda و نیز سلسله کوههای ممتد از «رنده» تا «جبل طارق» Gibraltar و معروف به کوه های قرمز Sierra Vemeja شکل گرفت.
قیام در منطقه کوهستانی اخیر شدید بود و دست کمی از قیام بشرات نداشت. شاه فردیناند دستور سرکوب آن را به «آلفونسو دی اگیولار» Alonso de Aguilar داده و پسرش «دون پدرو دی کردبا» Don pedro de Cordoba را با وی همراه نمود. «دی اگیولار» از سوی اعراب منطقه تحقیر گردید و در برابر گسترش قیام کاری از پیش نبرد. او در کمین محکمی که جنگجویان عرب در سال 709 هـ / مارس 1051 م آماده نموده بودند، افتاده و در حین عبور از یکی از راه های صعب العبور کوهستانی با پرتاب سنگ های بزرگی به همراه جمع زیادی از نیروهایش کشته شد. ( 74 )
هنگامی که این اخبار نگران کننده به گوش شاه فردیناند رسید، او خود در آوریل همان سال با رهبری ارتشی بزرگ به منطقه آمد و متوجه شهر «رنده» شده و آنجا را مرکز رهبری عملیات نظامی و اجرای حملات متعددی را بر علیه قیام کنندگان نمود.
نبرد سختی بین او و شورشیان اندلسی در گرفت. شورشیان که خود را زیر فشار شدید یافتند ناچار به عقب نشینی و رفتن به مناطق مرتفع کوهستانی گردیدند. فردیناند سیاست محاصره ایشان به جهت اجبار به تسلیم را در پیش گرفت و همزمان از آن جهت که می دانست که به دلایلی مانند: کمینگاه های منطقه و ناممکن بودن استقرار } دائمی { تعداد کافی سربازان ـ به جهت تضمین عدم وقوع قیامی دیگر ـ قادر به کسب پیروزی قطعی بر آنها نیست به مذاکراه با ایشان پرداخت.
شاه برای همه شورشیان وعده امان و حق انتخاب میان نصرانی شدن و یا ترک بلاد را داده و نیز مقرر شد تا راه انتقال کسانی را که مایل به مهاجرت هستند پس از اخذ مبلغی هموار نماید. لذا با توافقنامه ای آتش قیام خاموش شد و پس از حدود دو سال نبرد که به طرفین خسارات و تلفات بسیاری وارد نمود، فعالیت های نظامی کنار گذاشته شد و مواد توافق اجرا گردید. تنها برخی از اعرابی که از نصرانی شدن سر باز زدند، به شمال آفریقا نقل مکان کردند. زیرا اکثر افرادی باقی مانده قادر به پ . . .
... [مشاهده متن کامل]
هنگامی که اخبار این قیام به گوش فرمانروای اسپانیا رسید، ملکه ایزابل نیرویی به رهبری «کنت دو تندیا» و «گان سالو دو کردوبا» Gonsalvo de Cordoba» به جهت خاتمه دادن به قیام ـ پیش از وخیم شدن اوضاع ـ روانه نمود. این حمله متوجه شهر گونجار بود. برخی از افراد او در خندق هایی که اهالی شهر کنده سپس با نی و گیاه پوشانده بودند سقوط نمودند. اما «گان سالو دو کردوبا» رهبر حمله با بهره گیری از توان سازماندهی در صفوف سربازان خود، شهر را محاصره و پس از رسیدن نیروهای کمکی آن را مجبور به تسلیم نمود. آنها داخل شهر شدند و همه زنان و کودکان و سالخوردگان شهر را از دم تیغ گذراندند. اگرچه مردانشان پیش از حمله فوق در کوه ها گرد هم آمده بودند. اسپانیایی ها به این کار بسنده ننمودند بلکه خانه ها را بر سر ساکنان آن خراب نموده و همه آنها را سوزاندند. ( 54 )
فرمانده نظامی با ورود به دیگر مناطق قیام آنچه را که در شهر گونجار انجام داده بود تکرار نمود اما به جهت ناهمواری منطقه و ترس دائم از کمین هایی که پیشرفت کارشان را در نهایت سختی قرار داده بود، قادر به پیروزی روشنی نبودند. لذا از شاه فردیناند تقاضای کمک نمودند. فردیناند خود با ارتشی بزرگ در سال 906 هـ / فوریه 1500 م و به همراه گروهی از افسران و سواران و بزرگان و اسپانیایی ها به آنجا آمد. این حمله از مناطق انقلابی آغاز گردید و شامل شهرهای «اندرش» Andarax «لانخرون» Lanjaron لوشار Luchar «موندونگار» Monoejar «بلیف» Belefiyuc و غیره می گردید. شورشیان متوجه شدند که با توجه به نیروی قدرتمند فوق و به کار گیری شیوه های خشن و تنبیه ساکنان بی دفاع قادر به استمرار مقاومت نمی باشند. لذا صلح با شاه فردیناند را پذیرفته و پس از گفتگوهای فراوان موافقت کردند که در مقابل توقف کشتار، پنجاه هزار «دوکات» Docados ( که سکه طلای اسپانیای قدیم بود و در دوره های زمانی مختلف ارزش آن تغییر می نمود ) پرداخته و سلاح و تدارکات دفاعی خود را تسلیم نمایند. در مقابل پادشاه وعده رعایت برخی از شرایط معاهده تسلیم غرناطه را داد. ( 46 )
عملیات فرونشاندن قیام بشرات در حدود یک سال به طول انجامید و در این مدت «شاه فردیناند» به منظور اشراف بر اوامر خود درباره نصرانی کردن اندلسی ها و جمع آوری سلاح های ایشان در غرناطه ماند. اهالی شهر از کشتار وحشیانه ای که در جریان سرکوب قیام اهالی غرناطه روی داده بود به وحشت افتاده بودند و خود را عاجز از ایستادگی در مقابل فعالیت های رعب انگیز حکومت دیدند. اما این اعمال اعراب دیگر مناطق را به وحشت نینداخت بلکه ایشان را به برداشتن سلاح و مقاومت ترغیب نمود. آنها یقین داشتند که آنچه بر سر اهالی بشرات و غرناطه رفت بزودی بر سر آنها خواهد آمد و ایستادگی در برابر دشمن را تنها راه ممکن در دفاع از ملیت، دین و موجودیت خود یافتند. از این رو قیام ها و جنبش های مقاومت متعددی در مناطق وسیعی در جنوب اسپانیا مانند «سیرا دی فلابرس» Sierra de los filabers در ایالت «مریه» و «دیار آش» Guadix و بسطه Baza و منطقه کوهستانی مشرف بر شهر «رنده» یعنی «سیرا دی رنده» Sierra de Ronda و نیز سلسله کوههای ممتد از «رنده» تا «جبل طارق» Gibraltar و معروف به کوه های قرمز Sierra Vemeja شکل گرفت.
قیام در منطقه کوهستانی اخیر شدید بود و دست کمی از قیام بشرات نداشت. شاه فردیناند دستور سرکوب آن را به «آلفونسو دی اگیولار» Alonso de Aguilar داده و پسرش «دون پدرو دی کردبا» Don pedro de Cordoba را با وی همراه نمود. «دی اگیولار» از سوی اعراب منطقه تحقیر گردید و در برابر گسترش قیام کاری از پیش نبرد. او در کمین محکمی که جنگجویان عرب در سال 709 هـ / مارس 1051 م آماده نموده بودند، افتاده و در حین عبور از یکی از راه های صعب العبور کوهستانی با پرتاب سنگ های بزرگی به همراه جمع زیادی از نیروهایش کشته شد. ( 74 )
هنگامی که این اخبار نگران کننده به گوش شاه فردیناند رسید، او خود در آوریل همان سال با رهبری ارتشی بزرگ به منطقه آمد و متوجه شهر «رنده» شده و آنجا را مرکز رهبری عملیات نظامی و اجرای حملات متعددی را بر علیه قیام کنندگان نمود.
نبرد سختی بین او و شورشیان اندلسی در گرفت. شورشیان که خود را زیر فشار شدید یافتند ناچار به عقب نشینی و رفتن به مناطق مرتفع کوهستانی گردیدند. فردیناند سیاست محاصره ایشان به جهت اجبار به تسلیم را در پیش گرفت و همزمان از آن جهت که می دانست که به دلایلی مانند: کمینگاه های منطقه و ناممکن بودن استقرار } دائمی { تعداد کافی سربازان ـ به جهت تضمین عدم وقوع قیامی دیگر ـ قادر به کسب پیروزی قطعی بر آنها نیست به مذاکراه با ایشان پرداخت.
شاه برای همه شورشیان وعده امان و حق انتخاب میان نصرانی شدن و یا ترک بلاد را داده و نیز مقرر شد تا راه انتقال کسانی را که مایل به مهاجرت هستند پس از اخذ مبلغی هموار نماید. لذا با توافقنامه ای آتش قیام خاموش شد و پس از حدود دو سال نبرد که به طرفین خسارات و تلفات بسیاری وارد نمود، فعالیت های نظامی کنار گذاشته شد و مواد توافق اجرا گردید. تنها برخی از اعرابی که از نصرانی شدن سر باز زدند، به شمال آفریقا نقل مکان کردند. زیرا اکثر افرادی باقی مانده قادر به پ . . .