بسر زلف حرف زدن. [ ب ِ س َ رِزُ ح َ زَ دَ ] ( مص مرکب ) بسر زلف سخن کردن. کنایه از به استغنا و بی پروایی سخن گفتن. ( آنندراج ). استغنای در کاری. ( مجوعه مترادفات ص 38 ). || کنایه از بناز و تبختر حرف زدن. ( آنندراج ) : از قرب حسن گرنه دماغش مشوش است چون حرف میزند بسر زلف شانه اش.
صائب ( از آنندراج ).
بسر زلف اگر حرف زنی مشکل نیست مشکل اینست که با چین جبین میگویی.