بستن پا ( ( به چینی ساده شده: 缠足 ) ، ( به چینی سنتی: 纏足 ) ) سنتی بوده است که حدود هزار سال بر روی زنان و دختران چینی اجرا می کرده اند. این سنت حدوداً از قرن ده میلادی ( ۹۵۰ ) تا اوایل قرن بیستم ( ۱۹۱۲ ) در چین مرسوم بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
قربانیان این سنت در زندگی به ناتوانایی های همیشگی دچار می شده اند. بستن پاهای زنان یکی از رسومی بود که در چین باستان اجرا می شد. این عمل باعث تغییر شکل و کوچک شدن پاها تقریباً به اندازه پاهای یک عروسک می شد. عوارض این رسم دشواری و دردناک شدن راه رفتن و بیماری به نام اوستئوپروسیس ( شکنندگی - پوکی استخوان ها ) بود.
رسم بستن پاها از دورهٔ سلسلهٔ سانگ، بین سال های ۹۷۶–۹۶۰ قبل از میلاد آغاز شد. گفته می شد یکی از شاهزاده ها محبوبه ای داشت که با پاهای بسته می رقصید. درحقیقت شاهزاده به دلیل علاقه ای که نسبت به پاهای کوچک داشت محبوبه اش را وادار می کرد که با پاهای بسته حرکت کند. این موضوع باعث شد که داشتن پاهای کوچک به عنوان یک «ارزش» در خانواده های سنتی به شمار آید؛ به این ترتیب، مرسوم شد که پاهای دختران جوان بسته شود تا کوچک بمانَد.
اصطلاح «پاهای سوسنی» برای توصیف پاهای کوچک به کار می رفت و در جامعهٔ چین باستان نشان گر زیبایی و سمبل اصالت و طبقهٔ اجتماعی بالا به شمار می آمد. فرایند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می شد. ابتدا پای کودک با آب داغ شسته و ماساژ داده می شد، بعد تمامی انگشت ها به جز انگشت شست شکسته شده به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می شدند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه ای محکم می بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از ۱۰ سانتی متر می شد. سپس انگشت های شست را در راستای پا کشیده می شکستند. بانداژ پارچه یی از انگشتان تا قوزک پا محکم پیچیده می شد تا انگشتان را در جای خود نگه دارد.
پس از گذشت دو یا سه سال پاهای کودک آن قدر کوچک می شدند که در کفش هایی که تنها ۳ اینچ یا تقریباً ۷٫۵ سانتی متر طول داشتند جای می گرفتند. این کفش های کوچک که «کفش های نیلوفری» نامیده می شدند از جنس ابریشم بودند و با قلابدوزی های زیبا تزئین می شدند. در نتیجهٔ این محدود کردن و بستن، پاها به شدت از فرم افتاده و راه رفتن با آن ها بسیار دردناک می شد. در بسیاری از مواقع نیز انگشتان پا قطع می شدند زیرا بانداژ آن چنان محکم بسته شده بود که مانع از رسیدن خون به انگشتان می شد.
... [مشاهده متن کامل]
قربانیان این سنت در زندگی به ناتوانایی های همیشگی دچار می شده اند. بستن پاهای زنان یکی از رسومی بود که در چین باستان اجرا می شد. این عمل باعث تغییر شکل و کوچک شدن پاها تقریباً به اندازه پاهای یک عروسک می شد. عوارض این رسم دشواری و دردناک شدن راه رفتن و بیماری به نام اوستئوپروسیس ( شکنندگی - پوکی استخوان ها ) بود.
رسم بستن پاها از دورهٔ سلسلهٔ سانگ، بین سال های ۹۷۶–۹۶۰ قبل از میلاد آغاز شد. گفته می شد یکی از شاهزاده ها محبوبه ای داشت که با پاهای بسته می رقصید. درحقیقت شاهزاده به دلیل علاقه ای که نسبت به پاهای کوچک داشت محبوبه اش را وادار می کرد که با پاهای بسته حرکت کند. این موضوع باعث شد که داشتن پاهای کوچک به عنوان یک «ارزش» در خانواده های سنتی به شمار آید؛ به این ترتیب، مرسوم شد که پاهای دختران جوان بسته شود تا کوچک بمانَد.
اصطلاح «پاهای سوسنی» برای توصیف پاهای کوچک به کار می رفت و در جامعهٔ چین باستان نشان گر زیبایی و سمبل اصالت و طبقهٔ اجتماعی بالا به شمار می آمد. فرایند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می شد. ابتدا پای کودک با آب داغ شسته و ماساژ داده می شد، بعد تمامی انگشت ها به جز انگشت شست شکسته شده به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می شدند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه ای محکم می بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از ۱۰ سانتی متر می شد. سپس انگشت های شست را در راستای پا کشیده می شکستند. بانداژ پارچه یی از انگشتان تا قوزک پا محکم پیچیده می شد تا انگشتان را در جای خود نگه دارد.
پس از گذشت دو یا سه سال پاهای کودک آن قدر کوچک می شدند که در کفش هایی که تنها ۳ اینچ یا تقریباً ۷٫۵ سانتی متر طول داشتند جای می گرفتند. این کفش های کوچک که «کفش های نیلوفری» نامیده می شدند از جنس ابریشم بودند و با قلابدوزی های زیبا تزئین می شدند. در نتیجهٔ این محدود کردن و بستن، پاها به شدت از فرم افتاده و راه رفتن با آن ها بسیار دردناک می شد. در بسیاری از مواقع نیز انگشتان پا قطع می شدند زیرا بانداژ آن چنان محکم بسته شده بود که مانع از رسیدن خون به انگشتان می شد.
