بستان پیرا

لغت نامه دهخدا

بستان پیرا. [ ب ُ ] ( نف مرکب ، اِ مرکب ) بوستان پیرا. باغ پیرایش دهنده را گویند که باغبان باشد. ( برهان ) ( هفت قلزم ). باغبان و باغ پیرایش دهنده را گویند که گیاههاو شاخه های خشک را زده از باغ بیرون ریزد. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). باغبان. ( رشیدی ). باغبان و آنکه درختان را پیرایش میکند. ( ناظم الاطباء: بستان بان ). باغبان که کارش پیراستن باغ است. ( فرهنگ نظام ) :
برده رضوان بهشت از پی پیوندگری
از تو هر فضله که انداخته بستان پیرا .
انوری ( از آنندراج ).
رجوع به بوستان پیرا و بوستان پیرای و باغ پیرا شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) بستان پیرای

فرهنگ عمید

باغبان، کسی که گل ها و درختان باغ را پیرایش می دهد.

پیشنهاد کاربران

بپرس