بزواء
لغت نامه دهخدا
بزواء. [ ب َزْ ] ( اِخ ) زمینی است مابین مکه و مدینه زادهمااﷲ شرفاً. ( آنندراج ). موضعی است در راه مکه نزدیک بجحفه ، و گفته شده که بزواء شهرکی بود بنزدیک مدینه که از ساحل ارتفاع داشت و پرنور بود و مابین جار و ودان و غیقه قرار داشت و گرمترین شهرهای خدای بود که بنوضمرة از طائفه بنی بکربن عبدمناةبن کنانه در آن سکونت داشتند. ( از معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید