بزه گار. [ ب َ زَ / زِ ] ( ص مرکب ) بزه کار. گناه کار. خطاکار : و اگر دختر آید باری بزه گار نشود. ( فارسنامه ابن البلخی ص 31 ). اما ترسیدم که بدخویان ترا صورتی نمایند و در حق فرزند خویش بزه گار شوی. ( فارسنامه ابن البلخی ص 99 ). رجوع به بزه کار شود.
