بُزغُش، ظهیرالدین عبدالرحمان ( ـ شیراز ۷۱۶ق)
از رجال صوفیه و بزرگان مشایخ سلسلۀ سهروردیه. پدرش درشمار یاران نزدیک و خلفای شهاب الدین ابوحفص عمر سهروردی صوفی بود. سهروردی، پیش از ولادت او، قطعه ای از خرقۀ خود را به این پدر بخشید تا بر فرزند پوشاند، از این رو ظهیرالدین را مورد عنایت سهروردی نیز دانسته اند. ظهیرالدین علاوه بر پدر، از امام ناصرالدین محمّد بن مسعود نیز تربیت گرفت. شیخ بهاءالدین احمد بدل و شیخ ناصرالدین عمر کبری و مولانا قوام الدین بن عبدالله، هرسه درشمار تلامیذ و یاران او بودند، و این آخری، دختر او را به ازدواج خویش درآورد. گویا ظهیرالدین نخستین کسی است که ترجمه ای از عوارف المعارف پرداخته است.
از رجال صوفیه و بزرگان مشایخ سلسلۀ سهروردیه. پدرش درشمار یاران نزدیک و خلفای شهاب الدین ابوحفص عمر سهروردی صوفی بود. سهروردی، پیش از ولادت او، قطعه ای از خرقۀ خود را به این پدر بخشید تا بر فرزند پوشاند، از این رو ظهیرالدین را مورد عنایت سهروردی نیز دانسته اند. ظهیرالدین علاوه بر پدر، از امام ناصرالدین محمّد بن مسعود نیز تربیت گرفت. شیخ بهاءالدین احمد بدل و شیخ ناصرالدین عمر کبری و مولانا قوام الدین بن عبدالله، هرسه درشمار تلامیذ و یاران او بودند، و این آخری، دختر او را به ازدواج خویش درآورد. گویا ظهیرالدین نخستین کسی است که ترجمه ای از عوارف المعارف پرداخته است.